معماری سنتی ایران به مثابه معماری خود ایستا

در بحث توسعه پایدار و به طبع آن معماری پایدار اینکه هر ساختمان باید با بستر و محیط طبیعی پیرامون خود تعامل داشته باشد به امری بدیهی مبدل شده است. قسمت بحث برانگیز و مورد توجه این امر چگونگی برقراری تعامل و نوع تدابیر در نظر گرفته شده می باشد. در اینکه معماری سنتی و بومی ایرانی، پایدار بوده شکی نیست و از سویی تکرار بدون خلاقیت در هیچ دوره از آن واقع نگشته، لذا برای حل مشکلات معماری معاصر ضروری می نماید که اصول آن را استخراج نموده و با بهره گیری از دانش روز و استعداد خود در جهت حل مسایل معماری و شهرسازی امروز از آن استفاده کنیم تا مسایل مربوط به انرژی، تامین آسایش کاربران و حفظ سرمایه های ملی را به نحوی پاسخگو باشیم. لذا در این پژوهش سعی بر آن است، با انجام مطالعات کتابخانه ای و اسنادی، و بررسی پیشینه مطالعات مورد بحث، الگوهای پایدار در معماری سنتی ایران مورد بررسی قرار گرفته و راهکارهایی در جهت نمود آن در معماری حال ارایه گردد. الهام از طبیعت در بسیاری از ویژگی های ساختمان دیده می شود. استفاده از گیاهان طبیعی، روشنایی طبیعی، تهویه طبیعی و خصوصیات دمایی زمین و دیگر نیروهای طبیعت، همه در این معماری گنجانده شده است.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، معماری بومی ایران ، انرژی ، الگوهای پایدار