استفاده از رویکرد بهینهسازی استوار در مسئله مکانیابی مراکز اورژانس در حالت پویا مطالعه موردی : بحران زلزله در شهر تهران

زلزله یکی از مخاطرات طبیعی است که بسیاری از انسانهای کره زمین در معرض ریسک ناشی از آن قرار دارند. وقوع زلزلههای شدید، بشر را بر آن داشته است که در فکر تدوین یک برنامه مدون برای کاهش خطرات و آسیبهای ناشی از آن باشد. باتوجه به اینکه در زمان زلزله بیش از 06 درصد کسانی که در زیر آوار میمانند در ساعات اولیه نیاز به نجات دارند و اگر نجات پیدا نکنند جان خود را از دست میدهند، نیاز هست تا بر تک تک ثانیهها و دقایق بعد از وقوع زلزله برنامهریزی شود. در میان شهرهای ایران شهر تهران به عنوان پرجمعیتترین شهر بیشتر در معرض آسیب است و به دلیل وجود تعداد بسیار زیاد گسلها و سوابق تاریخی فعالیت این گسلها می توان گفت که روزی نه چندان دور، تهران با زلزله عظیم مواجه خواهد شد. در این مقاله مسئله مکانیابی مراکز اورژانس با رویکرد بهینهسازی استوار برای عدم قطعیت تقاضا در زمان زلزله مطرح شده است که هدف از این مسئله حداکثر کردن پوشش مناطقی است که با بحران زلزله مواجه شدهاند. مطالعه موردی بر روی شهر تهران انجام شده و در پایان نقاطی برای احداث مراکز اورژانس برای پاسخگویی به تقاضای مصدومان با توجه به افزایش این تقاضا در زمان بحران پیشنهاد شده است

کلیدواژه ها:

مکانیابی حداکثر پوشش ، مدیریت بحران ، تسهیلات اورژانسی ، بهینهسازی استوار ، پویا