ارزیابی روش های متعارف و صنعتی حذف آرسنیک از آب های زیرزمینی

آرسنیک عنصری فلزی است که به خاطر حالت های شیمیایی متفاوتی که دارد می تواند اثرات چندگانه و سوئی بر سلامت انسان داشته باشد. قرار گرفتن انسان در معرض آرسنیک از چند طریق صورت می گیرد که شامل هوا، مواد غذایی، آب و خاک می باشد. بیشترین غلظت آرسنیک آبی در آب های زیرزمینی یافت می شود که به دلیل فرآیند تعامل طبیعی آب و سنگ و نسبت بالای جامد به محلول یافت شده در آب خوان هاست. بنابراین آب های زیرزمینی بزرگ ترین تهدید برای سلامتی به شمار می آیند. با توجه به اهمیت فوق العاده ای که عدم آلودگی آب های زیرزمینی در حفظ سلامت انسان دارد، مطالعه حاضر به بررسی تکنیک ها و روش هایی می پردازد که به منظور حذف آرسنیک به عنوان یکی از آلوده کننده های بسیار خطرناک آب های زیرزمینی، به کار می روند. تکنیک های مطرح شده جزو روش های متعارف حذف آرسنیک از آب های زیرزمینی می باشند. نتایج مطالعه نشان می دهد که برای حذف آرسنیک از آب های زیرزمینی می توان از تکنیک های اکسایش - کاهش، ته نشین کردن، انعقاد و فیلتراسیون، جذب سطحی، فرایندهای غشایی و رزین های تبادل یونی استفاده کرد. طبق مطالعه انجام شده تکنیک ته نشین کردن محدودیت هایی مانند بی ثباتی مواد جامد و عدم دفع مستقیم، داشته و می تواند برای حل مشکل در مناطق معدن کاری در مکان هایی که به طور طبیعی نمک وجود دارد، مورد استفاده قرار بگیرد. انعقاد و فیلتراسیون از رایج ترین تکنیک های حذف آرسنیک، می باشد. فیلتراسیون یکی از مراحل مهم محسوب می شود به طوری که بدون فیلتراسیون، حدف آرسنات در حدود % 30 است اما با استفاده از یک فیلتر 0.1 یا 1.0 میلی متر، حذف آرسنات تا بیشتر از % 96 افزایش خواهد یافت. روش های جذب سطحی علیرغم سادگی معمولاً در غلظت های پائین آرسنیک جواب نمی دهند و برای رفع آلودگی در آب های با محتوای پائین Fe/As توصیه می شوند. فرایندهای غشایی دارای معایبی همچون میزان کم نرخ بازیابی آب (معمولا ٪20-10)÷ مصرف بالای برق، هزینه های عملیاتی بالا و خطر گرفتگی غشاء می باشند. حذف آرسنات با تکنیک رزین های تبادل یونی کارآمد بوده و پساب با مقدار کمتر از 1 میلی گرم در لیتر آرسنیک، تولید می کند.

کلیدواژه ها:

تکنیک های متعارف ، حذف آرسنیک ، آب های زیرزمینی ، آلودگی آرسنیک ، روش های پاکسازی