بررسی میزان تجمع فلز سنگین آهن در آبشش خرچنگ شناگر آبی Portunus plagicus

این مطالعه به منظور بررسی و مقایسه غلظت فلز سنگین آهن در بافت آبشش خرچنگ شناگر آبی Portunus plagicus در سه منطقه هرمز، بندر خمیر و درگهان در استان هرمزگان انجام شد. بدین منظور نمونه برداری در تابستان و زمستان 1390 صورت پذیرفت. پس از بیومتری 180 نمونه ی صید شده، بافت های آبشش جداسازی شدند. آماده سازی و آنالیز نمونه ها طبق روش استاندارد MOPPAM صورت گرفت. اندازه گیری غلظت فلز اندام مورد مطالعه توسط روش هضم شیمیایی و با کمک دستگاه جذب اتمی (AAS) مدل ترمو ساخت استرالیا انجام شد. نتایج این تحقیق نشان که غلظت عنصر مورد مطالعه دربافت آبشش خرچنگ شناگر آبی( Portunus pelagicus ) در مناطق نمونه برداری شده و همچنین فصول (تابستان و زمستان) از لحاظ آماری اختلاف معنی داری را نشان می دهد و در هر دو فصل منطقه هرمز (زمستان 0/7530 ± 14/859 و تابستان 0/194 ± 17/932) بیشترین غلظت عنصر آهن را نسبت به مناطق درگهان ( زمستان0/2086 ± 11/4457 و تابستان 0/276 ± 13/928) قشم (زمستان 0/3177 ± 10/303 و تابستان 0/224± 11/554 ) داشت. غلظت عنصر آهن بین جنس های نر و ماده خرچنگ شناگر آبی Portunus pelagicus در مناطق نمونه برداری با یکدیگر اختلاف معنی دار نداشت (p>0.05) . مقایسه نتایج به دست آمده از اندازه گیری فلز سنگین با استانداردهای بین المللی WHO بیانگر آلودگی گونه مورد مطالعه به آهن می باشد.

کلیدواژه ها:

خرچنگ شناگر آبی Portunus pelagicus ، آهن ، فلز سنگین ، خلیج فارس و دستگاه جذب اتمی