ارزیابی خطر بالقوه ناشی از مصرف کپور محلی آلوده به فلزات در زنان، کودکان مصرف کننده حاشیه تالاب انزلی با استفاده از مدل PHQ

امروزه فلزات سنگین در محیط زیست به دلیل قابلیت سمیت آنها وقتی که بیشتر از سطح مجاز هستند برای محیط زیست ما به عنوان یک نگرانی بزرگ محسوب شده اند. فلزات از روش های مختلف مانند فعالیتهای صنعتی وارد محیط زیست می شوند. در این بررسی غلظت سه فلز سمی غیر ضروری سرب، کادمیوم و کرم در بافت عضله کپورمحلی با استفاده از روش اسپکتروفتومتری جذب اتمی سنجش شد . بیشترین غلظت فلزات در بافت کپور محلی مربوط به عنصر سرب بود. میانگین غلظت سر ب ، کادمیوم و کروم در بافت عضله کپور محلی به ترتیب 0/44 ± 1/56، 0/04 ± 0/16 و 0/11 ± 0/83 میکرو گرم بر گرم وزن خشک بوده است و میزان خطر بالقوه ناشی از مواجهه با مصرف ماهیان در زنان و کودکان حاشیه تالاب انزلی با استناد به دستورالعمل سازمان حفاظت محیط زیست آمریکا تخمین زده شد. غلظت فلزات بدست آمده در مقایسه با استانداردهای جهانی در کپور محلی مقدار سرب (0/31 میکرو گرم بر گرم وزن تر) از استاندارد سازمان بهداشت جهانی( 2007) (0/3 میکروگرم بر گرم وزن تر) کمی بیشتر بدست آمد همچنین بر طبق نتایج بدست آمده بیشترین میانگین دوز مصرف روزانه به عنصر سرب اختصاص داشت. و در بررسی حاضر کودکان نسبت به زنان در خطر بیشتری در مواجهه با مصرف کپور ماهی هستند.با این وجود برآورد خطر بالقوه در بومیان در مورد همه عناصر مورد بررسی مقداری کمتر از 1 را نشان داد که بیانگر این نکته است که مصرف مجاز کپور محلی خطری را برای مصرف کنندگان به دنبال نخواهد داشت.

کلیدواژه ها:

فلزات سنگین ، خطر بالقوه ، اسپکتروفتومتری ، سازمان بهداشت جهانی