پیش بینی تراز سطح آب دریاچه ارومیه با استفاده از روش برنامه ریزی ژنتیک

پیش بینی مؤلفه های مؤثر در تحلیل سامانههای منابع آب یکی از موارد اساسی در طراحی، بهره برداری و مطالعات مربوط به این منابع به شمار میآید. بدین منظور از روشهای مختلفی نظیر شبکه عصبی مصنوعی، منطق فازی، برنامهریزی ژنتیک، سریهای زمانی و ... استفاده میشود. پدیده های طبیعی سطح زمین به سرعت تغییر پیدا می کنند و این تغییرات در طول زمان بسیار چشمگیر است .نکته ای که اهمیت درخور توجهی دارد این است که بتوان چنین تغییراتی را به دقت بررسی و درنتیجه آن، پیش بینی نمود تا فرآیندهای طبیعی و انسانی بوجود آورنده این تغییرات را بخوبی شناسایی کرد. دریاچه ارومیه طی سالیان گذشته دچار خشکسالی تدریجی گشته و بیشترین میزان خشکسالی در ناحیه شرق و جنوب شرقی دریاچه مشاهده می شود که متاثر از مجموعه ای از عوامل انسانی و محیطی می باشد. در این مطالعه با استفاده از داده های تاریخی روزانه از سال 1345 تا سال 1392 تراز سطح آب دریاچه ارومیه، اقدام به پیش بینی تراز سطح ایستابی دریاچه با استفاده از روش برنامه ریزی ژنتیک تا سال 95 شد. نتایج پیش بینی، حاکی از خشک شدن قریب الوقوع دریاچه ارومیه در صورت عدم اقدام جدی برای نجات دریاچه بود

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی ژنتیک ، دریاچه ارومیه ، پیش بینی تراز سطح آب