بررسی تاثیر همبیشی دو آلاینده SO2 و PM10 بر مرگها و بیماریهای قلبی –عروقی و تنفسی در شهر تبریز در سال 1390

مقدمه : تماس دراز مدت با PM10 حتی در غلظت های کم باعث کاهش عملکرد ریه، کاهش فشار خون سیستولیک و افزایش ضربان قلب می گردد. همچنین خطر مرگ با سرطان ریه 8 درصد به ازای افزایش هر 10 میکرو گرم در متر مکعب ذرات هوای تنفس شده افزایش می یابد. شهر تبریز در حال حاضر یکی از مراکز صنعتی ایران محسوب می گردد در نتیجه یکی از پرجمعیت ترین و آلوده ترین شهرهای ایران به شمار می رود. روش انجام کار : در این پژوهش غلظت آلاینده های PM10و SO2 در سال 1390 از 4 ایستگاه مورد بررسی قرار گرفته و در آخر آمار بیماریها مرگهای قلبی و تنفسی تفکیک شده زنان و مردان در سال 1390 از بیمارستانها و اورژانس های شهر تبریز جمع آوری گردید و همبستگی بین آلاینده ها و مرگ و بیماری محاسبه گردید . نتایج: نتایج حاصل از بررسی غلظت آلاینده ها درچهار فصل مطالعاتی نشان داد که غلظت PM10 در فصل بهار با غلظت 67/109 میکروگرم بر مترمکعب بیشترین غلظت و کمترین آن در فصل تابستان با غلظت 43/75 میکروگرم برمترمکعب در سال 1390 بوده است . و آلاینده SO2 در فصل پاییز با غلظت 82/34 میکروگرم برمترمکعب بیشترین غلظت و در فصل تابستان با غلظت 67/13 میکروگرم برمترمکعب کمترین غلظت را داشته است . بیشترین مرگهای قلبی منتسب به آلودگی هوا که معادل 12 نفر است در فصل تابستان ، و بیشترین بیماری های قلبی که معادل 366 نفر است در فصل بهار و کمترین موارد بیماری در فصل تابستان 281 نفر بوده است . بیشترین مرگهای تنفسی معادل 18 مورد فوتی متعلق به ماه اسفند بوده است و بیشترین بیماری های تنفسی معادل 386 نفر در فصل پاییز و کمترین آمار مراجعه تنفسی معادل 316 نفر در فصل تابستان مشاهده گردید.بحث و نتیجه گیری : میتوان نتیجه گرفت زمانی که غلظت ذرات معلق در بهار حداکثر بوده ، بیماری های قلبی نیز به بیشترین موارد رسیده است و از طرفی بیشترین بیماری های تنفسی زمانی رخ داده است که غلظت آلاینده دی اکسید گوگرد افزایش یافته است

کلیدواژه ها:

بیماری های قلبی ، بیماریهای تنفسی ، دی اکسید گوگرد ، ذرات معلق ، شهر تبریز