تعامل بستر و مأوا با بکارگیری الگوی معماری زمین پناهی در طراحی خانه های زمینی

شاید یکی از مهمترین دغدغه های دانش امروز، بررسی تأثیرات و پیامدهای زندگی انسان بر محیط زیست باشد. انسان سده های اخیر، انسانی بوده که آشکارا به تاراج میراث کهن زیست بوم کره زمین پرداخته و در این راه از هیچ کوششی فروگذار نشده است. در حال حاضر ما با مشکلات اکولوژیکی عدیده ای مواجه ایم کهکلیدهایش در باز نگری طراحی معماری است. معماری زمینه گرا به ضرورت توجه به محیط پیرامون اثر معماری توجه دارد و بر این باور است که توازن بین معماری و محیط می تواند هم برای خود اثر و هم برای زمینه اثر عامل مؤثر و تقویت کننده باشد و در این دیدگاه، ساختمان در تلاش برای پیوستن و هماهنگی کامل با بسترش به نوعی تجانس و هم شکلی با آن می رسد که تنها راه رسیدن به پایداری و آرامش است.شکل و خصوصیات فیزیکی زمین، مهمترین عامل در چگونگی شکل دهی به منظر معماری و شهری و به ویژه عامل اصلینحوه صورت یابی منظر طبیعی است . لذا عدم تخریب چشم اندازهای مطلوب طبیعی، امتزاج با طبیعت و استفاده کامل از پتانسیلهای زمین به عنوان بستر طرح ما را بهسمت نوعی معماری زمین پناهی سوق می دهد که طیف وسیعی از عملکردها از جمله ساخت مسکن را نیز در بر می گیرد. خانه های زمینی، به عنوان گونه ای ازمسکن پایدار با پناه دادن کلی و یا بخشی از خود در زمین سعی می کنند تا با ایجاد پیوند و تعاملی همه جانبه با طبیعت از امکانات بالقوه زمین نیز حداکثر بهره وری راداشته باشد که در این پژوهش به کلیات رویکرد معمارانه، گونه شناسی خانه های زمینی و مزایا و معایب آنها اشاراتی خواهیم داشت.

کلیدواژه ها:

محیط زیست زمین ، معماری زمینه گرا ، منظر طبیعی ، معماری زمین پناهی ، خانه های پایدار زمینی