زمینهگرایی در توسعه پایدار محلات درون شهری

گرایش به توسعه محلات درون شهری و توجه دوباره به حوزههای درونی شهر، پدیدهای است که در پی تغییر در عوامل موثر بر گسترش شهرها و با دستیابی به محیط طبیعی و گسترش لجام گسیخته حومهنشینی پیدا شده و با برگزاری کنفرانسهای بینالمللی محیط زیست در دهه آخر قرن بیستم به پارادایمی جهانی در زمینه پایداریشهری تبدیل گشته است. امروزه توجه به محلههای شهری به عنوان بخشهای در حال رشد شهر و توجه به سازماندهی فضایی اجتماعی آنها، محور عمده در برنامه ریزی شهری است. توسعه محلهای پایدار مبین این اصل است که محلات شهری دارای درونمایه عظیم اجتماعی و فرهنگی هستند و توجه به محلات به عنوان بستر زندگی اجتماعی ساکنین به توسعه پایدار منجر خواهد شد. آنچه در این راستا در درجه اول اهمیت قرار دارد زمینه است. زمینهگرایی بر زمینمداری و پیوند محیط بامکان تأکید دارد و با درک پیام بستر خود شکل میگیرد. در معنایی کلی میتوان گفت که آغاز زمینهگرایی، محله است. مقاله حاضر با نگاه به توسعه محلهای به عنوان زمینه موضعی فرآیند توسعه، در پی تبیین رویکردهای نوین زمینهگرایی به عنوان اصول توسعه پایدار محلهای است و بر آن است تا ضمن معرفی ابعاد مقوله مذکور، تأثیرات گوناگون آن را در توسعه پایدار شرح دهد. یافتههای تحقیق خواهد توانست منجر به غنیتر شدن ادبیات شهرسازی کشور و دستیابی به طرحهای نوین در نواحی شهری گردد

کلیدواژه ها:

زمینه گرایی ، مناطق شهری ، توسعه محلهای ، توسعه پایدار