مروری بر جایگاه زمینه گرایی در معماری نوین

زمینه گرایی عبارت است ازامکان توسعه یک ساختمان در آینده و تمایل به ایجاد ارتباط میان ساختمان و محیط پیرامون آن در واقع معماری زمینه گرا بر اصل سازگاری و تناسب تأکید دارد و ساختارهای جدید را به در نظر گرفتن ویژگی های ساختمان های پیرامونش تشویق م یکند. توجه به اصل زمینه گرایی در طراحیساختمان های جدید باعث ایجاد پیوستگی در بناهای شهر می گردد. معماری زمینه گرا نسبت به محیط پیرامون سه رویکرد دارد: امپاتتیک، سمپاتتیک و رویکرد مستقل.کاربرد هرکدام از این رویکردها به نوع و ارزش زمینه بستگی دارد. محصول رویکرد امپاتتیک هماهنگی بین خود و محیط ایجاد می کند. در نتیجه محصول آن رامی توان به تقلید و کپی سازی تشبیه کرد. رویکرد مستقل به عنوان رویکرد مخالف رویکرد امپاتتیک تعامل مناسبی با محیط اطرافش برقرار نمی کند و اغلب اوقاتموضعی متضاد نسبت به آن دارد. محصولات این رویکرد نسبت به محیط اطراف در تناقض و یا کاملاً مستقل از آن است. از سوی دیگر رویکرد سمپاتتیک نگرش بسیار ملایم تری نسبت به زمینه دارد. در این نگرش طراح قادر است بسیار اصیل تر طراحی کند. محصول این رویکرد در تعامل با زمینه اش عمل می کند. با این حال این رویکرد در محیط های حرفه ای امروزه نادیده گرفته شده است و رویکرد مستقل اغلب جایگاه محبوب تری دارد. این پژوهش از نظر روش توصیفی تحلیلی است. گردآوری اطلاعات از طریق مطالعه اسناد کتابخانه ای و منابع اینترنتی صورت گرفته است. هدف از این پژوهش بررسی مفهوم زمینه گرایی و تبیین انواع رویکردها و برخوردهای معماری زمینه گرا با محیط اطراف است و در نهایت پس از تبیین انواع زمینه مشخص خواهیم کرد که هرکدام از این رویکردها نیازهای چه نوع زمینه ای را پاسخگو خواهد بود و در برخورد با هر نوع زمینه مناسب ترین رویکرد چیست.

کلیدواژه ها:

زمینه گرایی ، رویکردهای زمینه گرایی ، معماری نوین