تأثیر نشانهها در روند شکلگیری فرم معماری با رویکرد زمینهگرایی نمونه موردی: دو اثر برجسته معماری معاصر ایران

نشانه یا علامت چیزی است که بر وجود یا حضور واقعیت، کیفیت یا حالت دیگری دلالت میکند. نشانه عنصری اساسی در ارتباطات است و نشانههای زبانی حرفها و واژهها و ... و غیر زبانی چارلز سندرسن تصاویر و اشیاء و ... و هر چیز دیگری را که بتوان از آن معنایی استنباط کرد، در بر میگیرد. طبق تعریفنشانه » پیرس چیزی است که از دید کسی از جهتی یا ظرفیتی بهجای چیز دیگر مینشیند. پیرس با یک تقسیمبندی سهگانه بر اساس رابطه نشانه با مصداقش، نشانهها رابه سه دسته شمایلی که در آن نشانه به مصداق شباهت دارد، نمایهای که در آن نشانه با مصداق خود رابطه علی دارد( و نمادین )که در آن، نشانه با مصداق خودرابطه ایی قراردادی دارد، تقسیمبندی میکند. این نوشتار میکوشد با بازخوانی دو اثر برجسته معماری معاصر ایران )میدان آزادی و مقبره ابوعلی سینا و مقایسهتطبیقی این آثار، با تقسیمات نشانه شناختی چارلز سندرس پیرس این آثار را تحلیل نماید. این نمونهها، از معدود آثار موفق معماری معاصر ایران است که سعی در پیوند گذشته با حال و آینده داشته است. تحلیل این آثار از بستر طراحی با بررسی نشانههای تاریخی بومی و عناصر اعتباردهنده آغاز شده و به الگوها و نشانههای - موجود در معماری و طراحی محوطه منتهی خواهد شد. بدین منظور مقایسهای تطبیقی میان الگوها و نشانههای کهن و معاصر صورت میپذیرد. نتایج حاصل از این مطالعه ضمن تحلیل ابعاد سهگانه نشانهشناختی سندرس پیرس نشان دهنده وجود هر سه جنیه نشانه شناختی پیرس بوده و تصویری کاملی از شیوه بهره گیری از تجارب گذشنه در بستر فرهنگی، تاریخی و هنری کشور را نشان می دهنداز این روی فرایند شکلگیری فرم معماری به منظور طراحی مبتنی بر زمینهگرایی بومی ممکن خواهد شد.

کلیدواژه ها:

نشانهشناسی ، معماری معاصر ایران ، زمینهگرایی ، فرم