بررسی و تحلیل زمینه گرایی در برخی از سبک های دوره های مدرن و پست مدرن ومرور سوابق جهانی آن

زمینه گرایی رویکردی کل گرا، انعطاف پذیر و پویا در معماری محسوب می شود که می تواند خود را با تحولات موجود در جامعه وفق دهد و حس مکان وتعلق را در مواجه با فضا تقویت کند. زمینه گرایی یکی از دیدگاه های رایج در شهرسازی نیزمی باشد. این رویکرد سازگاری با زمینه ی کالبدی تاریخی و اجتماعی فرهنگی است که بر طبق آن ایده ها و اشکال گذشته در شکل دادن به کالبد شهرهای معاصرحضور دارند. جنبش زیست منطقه گرایی و در معنای کلی آن زمینه گراییدر معماری تحت الشعاع جنبش های طراحی پایدار و بوم شناختی قرار گرفته است. اگر زمینه را context درمعماری بنامیم، این زمینه میتواند شامل توپوگرافی محل،جنس مصالح، میزان ترافیک شهری، حضور موجودات زیستی، فرهنگ و تمدن بومی و...باشد. یکی از مهم ترین چالش ها در معماری زمینه گرا میزان سازگاری مواردمذکور در تقابل با پدیده ی جهانی شدن که مسئله ی بی هویتی و بی مکانی را گسترش می دهد، می باشد. معماری مدرن با شعار کم، بیش است در جهتعملکردگرایی، با استفاده از تکنولوژی به پیکار با سنت ها پرداخته است. پست مدرن نقد مدرنیته در فرآیند دوران مدرنیته است که با استفاده از تکنولوژی، تزئینات، نمادها و نگاهی به سنت ها در پی آسیب شناختی مدرنیته تلقی می شود.در روند مقاله به بررسی سبک هایی در معماری مدرن و پست مدرن تؤام با زمینه گرایی پرداخته ایم. در مقاله ی حاضر با روش توصیفی تحلیلی و مطالعات کتابخانه ای، با شناسایی فاکتور های تاًثیرگذار و تعیین عوامل مؤثر در پیشبرد اهداف زمینه - گرایی، سعی در ارتقاء کیفیت طراحی و تبیین اهمییت و ابعاد زمینه گرایی در معماری و شهرسازی شده است. بنابراین پس از تعریف مسئله به مرور سوابق جهانی پرداخته می شود

کلیدواژه ها:

زمینه گرایی ، مدرن ، پست مدرن ، طراحی پایدار