بررسی نقش ساختارهای میان افزا با دیدگاه زمینه گرا، در توسعه پایدار شهری در بافت های تاریخی

به کار بست کالبد های فیزیکی نوین در سیستم طراحی شهری، بدون شناخت کافی از نیازهای انسان امروزین، عدم هم خوانی کالبد و کاربری را در زندگی معاصر دربسیاری از مناطق شهری، به همراه داشته است. روند افزایش جمعیت شهرنشین و تبعات ناشی از آن، از جمله حاشیه نشینی، نیاز به تفکرات جدید را در گسترش ساختار شهری به همراه داشته است. یکی از اندیشه های مطرح امروزین در طراحی ساختار شهری، دیدگاه توسعه پایدار می باشد. هم زمان شهرهایی که دارای بافت های تاریخی می باشند به دلیل وسعت پلاک بندی های این مناطق و وجود برخی فضاهای باز قابل استفاده در آن ها، از یک سو و قابلیت های چند گانه هم چون قرارگرفتن در بخش های میانی شهرها و ارزش افزوده یافتن زمین های این مناطق از سوی دیگر، مورد نظر طراحان شهری قرار گرفته اند. متاسفانه بسیاری از طراحی هایشهری در این مناطق بدون نگاه به ارزش های نهفته در بافت های تاریخی صورت می گیرد. این مقاله بر آن است تا با نگاه به یکی از اندیشه های مطرح در طراحیشهری زمینه گرایی بستر لازم را برای گسترش مناسب و هم خوان با ارزش ها در این بافت ها فراهم سازد. لذا نگارند گان در این پژوهش بر آنند تا از طریق تحقیق در مطالعات پیشین ،تحلیل محتوا،مطالعات کتابخانه ای وهمچنین مطالعات میدانی در بافت تاریخی با بررسی اندیشه زمینه گرا، چگونگی انطباق پذیری طراحی های شهری در بافت های تاریخی را هم خوان با ارزش های نهفته ی درون بافت و توسعه پایدار را آشکار سازند. از این روی با مطرح ساختن بناهای میان افزا در درون بافت تاریخی و چگونگی طراحی و انطباق پذیری آن ها از سیستم طراحی شهری در گستره ی اندیشه های توسعه پایدار، نگاهی نوین را به طراحی این مناطق پدیدار سازند. با بررسی های انجام شده آشکار شد که طراحان می توانند از ظرفیت های بالقوه ی نهفته در بافت تاریخی در گسترش فضاهای شهری، به گونه ای بهره برد که ارزشهای نهفته تبدیل به جاذبه های بالفعل شوند و در این میان بناها و بافت های تاریخی نیز در گستره ی این اندیشه که منطبق بر مفاهیم زمینه گرایی از یک سو و تطابق با بافت تاریخی و توسعه پایدار شهری از سوی دیگر است به تداوم زندگی خود ادامه دهند

کلیدواژه ها:

ساختارهای میان افزا ، معماری زمینه گرا ، توسعه پایدار شهری ، بافت های تاریخی