بررسی معماری زمینه گرا از منظر اقلیم و بوم گرایی در خانه های سنتی نواحی کویری ایران

توجه به اقلیم زمینه وفاکتورهای اقلیمی در طراحی منجر به شکل گیری معماری پایدار می باشد. ساختمان عضو همخوان با اقلیم و اکولوژیی، عنصری هماهنگ درزمینه خود و در نهایت در زمینه محیط زیست خواهدبود. لذا توجه به پایداری اقلیمی در طراحی هر زمینه، میتواند حواس ذهنی معمار را در برخورد بهتر درجهت تأمین آسایش اقلیمی و شناسایی پتانسیلهای موجود در معماری بومی برانگیزد. این پژوهش علاوه بر آن که زمینه گرایی اقلیمی را به عنوان یکی از اصول طراحی و معماری پایدار در حیطه پایداری محیطی معرفی می کند، در ضمن به اهمیت شناخت قابلیتهای اقلیمی معماری بومی وتاثیر اقلیم بر نوع معماری پایدار خانه های سنتی نواحی کویری ایران می پردازد. این مقاله با روش کتابخانه ای و با مطالعه کیفی و روش تحقیق توصیفی صورت پذیرفته و ابزار گردآوری داده ها مشاهدات عینی، مطالعه منابع مکتوب و اسناد و مدارک می باشد . در نهایت می توان گفت که معماری زمینه گرا به ضرورت توجه به اقلیم اثر معماری تاکید دارد و بر این باور است که توازن میان معماری ومحیط می تواند هم برای خود موثرو هم برای زمینه عاملی موثر وتقویت کننده باشد. پس زمینه گرایی اقلیمی الگویی است برای خلق محیط مطلوب تر، لذا شناخت وآگاهی بیشتر ودرکی عمیق تر نسبت به زمینه، محیط و اقلیم برای معماران وطراحان امری ضروری واجتناب ناپذیر است.

کلیدواژه ها:

زمینه گرایی ، معماری پایدار ، اقلیم ، نواحی کویری ایران