بهرهگیری از مصالح نوین قابل بازیافت در صنعت ساختمان منطبق با اصول معماری زمینهگرا مطالعه موردی: استان مازندران

سال انتشار: 1393
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 1,291

فایل این مقاله در 10 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

EETCC01_169

تاریخ نمایه سازی: 12 دی 1393

چکیده مقاله:

زمینهگرایی دیدگاهی است که به ویژگیهای خاص یک مکان و بکارگیری آن در طراحی معاصر توجه دارد. یکی از عناصر موجود در زمینه جنس مصالح وترکیببندی مصالح است. در واقع ساختمان های موجود نمایانگر تکنولوژی عصر خود بوده و معمار باید با بهرهگیری از دستاوردهای نوین در مورد مصالح قابل بازیافت و بومی نسبت به ایجاد زیبایی بصری منطبق با بافت شهری و تعامل با زمینه اقدام نماید. بازیافت مصالح و تلاش در جهت استفاده هر چه بیشتر از مصالح طبیعی و بومی به ما در زمینهگرایی و ایجاد طراحی پایدار کمک میکند. این پژوهش با استفاده از روش کتابخانهای و بررسی برخی نمونههای موجود در استان مازندران به تعیین رابطه بین مصالح نوین قابل بازیافت و معماری زمینهگرا می پردازد. با توجه به شرایط رطوبت و بارندگی در این استان میتوان مصالح قابل بازیافت پانلهای سیمانی، ایستادرز فالزیپ، ارگانو سیلیکون، زایکوسیل و همپکریت را در معماری ساختمانها پیشنهاد داد.

مراجع و منابع این مقاله:

لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :