بررسی حروف اضافه حجمی در داستان های کوتاه کودکانه در زبان فارسی

در معنا شناسی شناختی باور این است که دانش زبانی(به طور عام) زیر مجموعه ای از شناخت در مفهوم کلی آن است. مطالعه شناخت حجمی و زبان حجمی بر بازنمایی و مراحل رمز گذاری، ذخیره، دسترسی و ارجاع به دانش حجمی متمرکز می شود. این فرایند ذهن را قادر به یادآوری اطلاعات حجمی، هدایت آن ها در فضای سه بعدی، تصمیم گیری های فضایی و برای ایجاد توصیفات حجمی یا فضایی می کند. شناخت حجمی در ابعاد مختلف مانند اعمال حجمی، طرحواره حرکتی، شیوه حرکت و حروف اضافه حجمی قابل بررسی است. رویکرد معناشناختی تایلر و ایوانز (2003) بر این اساس بنا نهاده شده است که مفاهیم رمزگذاری شده در طبیعت بوسیله حروف اضافه، به شکل طرحواره های تصوری هستند؛ یعنی، ماهیت تصوری دارند. هر حرف اضافه در یک شبکه روابط فضایی همواره یک کمال مطلوب ذهنی انتزاعی را برمی انگیزد و به طور قاعده مند از حوزه فضایی و فیزیکی به حوزه های انتزاعی گسترش می یابد. بر این اساس، بدن انسان نقاط ارجاع فراوانی برای درک مفاهیم کمتر عینی یا ذهنی فراهم می کند، یعنی بدن انسان در حالت ایستاده به شکل ظرفی فرض می شود که با توجه به جایگاه نسبی اندام ها در فضا می توان به مفاهیمی برای به مکان دست یافت. پیامد زبانی این کار در نهایت منجر به تبدیل مقوله اسم قید یا حروف اضافه می شود، که روش جالبی برای بررسی چگونگی پیدایش حروف اضافه به نظر می رسد. به لحاظ معناشناختی، هر حرف اضافه رابط بین دو واژه الف و ب است. به این ترتیب می توان گفت حروف اضافه حجمی روابط مکانی بین دو عنصر الف و ب را نشان می دهد، یعنی چطور الف و ب به لحاظ فضایی بر هم منطبق می شوند. یعنی موقعیت شیء الف را با توجه به شیء ب بیان می کنند.(گلفام،2010)

کلیدواژه ها:

حروف اضافه حجمی ، ادبیات کودک ، داستان کوتاه