بازنگری اساسی برکاربرد عناصربه اصطلاح معرفه ساز درگونه های زبان فارسی

ازدیرباز کاربرد و نقش عناصر به اصطلاح معرفه ساز درنشانه گذاری عبارات اسمی یکی ازچالش برانگیزترین مباحث موجود دردستورزبان فارسی محسوب میشده است علیرغم اینکه درزبان فارسی معیار هیچ جایگاهی برای مولفه ها معرفه ساز درنظر گرفته نشده است لیک دربسیاری ازدستورهای سنتی -u درگونه های فارسی شیرازی و کرامنی و نیزعنصرصرفی -e درفارسی محاوره ای را مطابق با مولفه های معرفه ساز درسایر زبانها همچون the درزبان انگلیسی و یا de درزبان فارسی دانسته اند ازهمین رو دراین جستار سعی شده است تابحث نشانه گذاری معرفگی درعبارات اسمی مورد بازاندیشی و بازبینی اساسی قرارگیرد دراین راستا بادگرداوری کلمات ضرب المثل ها نمونه های غیرمکتوب مورد استفاده گویشوران بومی ابتدا جنس دقیق ساخت واژی پسوندهای مورد مطالعه باز شناخته خواهد شد و سپس با استناد به شواهد برامده ازگونه ها یمتفاوت زبان فارسی به ارایه تحلیلی یکدست و بدور ازهرگونه دسته بندی های پیچیده گذشته ازکاربرد عناصرمذکور پرداخته خواهد شد یافته های پژوهش حاضر نشان میدهد که با توجه به نسبی بودن مفهوم ارجاع به عنوان نکته ای کلیدی که درگذشته مورد چشم پوشی قرارگرفته است عناصر اصطلاح معرفه ساز درگونه های زبان فارسی برخلاف زبان انگلیسی به عنوان نشانه مشخصگی و ارجاع به کار میروند و تنها بارویکردی گفتمانی به ارجاع میتوان توصیفی قابل قبول درتبیین نکات مورد مناقشه پیرامون این مسئله ارایه داد زیرا رویکردهای صورتگرایانه هیچگاه مارا به تحلیلی یکدست و بی تکلف رهنمون نخواهد ساخت علاوه براین یافته های این پژوهش برروند هرچه تحلیلی شدن زبان معیار ازصورتهای تصریفی گذشته نیز تاکید دارد

کلیدواژه ها:

معرفه ، مشخص ، فارسی شیرازی ، فارسی کرمانی ، فارسی محاوره ای ، دستورزبان فارسی