بررسی وزن عروضی در شعر نو و سپید

ازقدیم عنصرموسیقی به صورت وزن ، مهمترین عنصر شعرتلقی می شد و حتی گاهی آن را تنها مشخصه ی تمایز میان نظم ونثرمی دانسته اند مشهورترین نوع موسیقی در شعر فارسی ،وزن عروضی و نیمایی است نیما پدر شعرفارسی، با وانهادن قالبهای شعر کلاسیک در قرن ۱۴ هجری افق تازه ای درشعر ایران به وجود آورد و برای رهایی از قید وزن و قافیه وتساوی مصرع های شعر دست به ابتکار زدکه به نام خود او (شعرنیمایی) نامیده شد. این گونه از شعر فارسی آزادی بسیاری را در فرم و محتوا به شاعر میدهد. سال ها بعد شاملو به تبعیت از نیما پس از طبع آزمایی درشعرسنتی، به شعر نو رو آورد.البته بعد ها فراتر رفت و شعر را از قید وزن نیز رها نمودو شعری به نام شعر سپید ابداع کرد. شعر سپید یا شعر آزاد گونهای از شعر نو فارسی است که در دهه سی شمسی و با مجموعه ی هوای تازه از احمد شاملو ظهور پیدا کرد. تفاوت عمده این آثار با نمونههای قبلی شعر نو در فرم شعر بود. در این سبک عموماً وزن عروضی رعایت نشده ولی آهنگ و موسیقی نمود دارد

کلیدواژه ها:

وزن عروضی ، شعرنو ، سپید ، نیما ، شاملو