تعیین الگوی بهینه کشت با تاکید بر محدودیت منابع آب با استفاده از مدل برنامه ریزی آرمانی فازی

کشاورزی، فعالیتی است که همواره تحت تاثیر عوامل طبیعی قرار دارد. از سوی دیگر، عواملی چون قیمتها، تغییر عملکرد و هزینه نیز همراه با عوامل طبیعی موجب بروز ریسک و نبود حتمیت در این فعالیت می شود. با توجه به داده های غیردقیق یا فازی، فعالیتهای کشاورزی استفاده از روش های مبتنی بر داده های فازی مطلوب خواهد بود بنابراین، تصمیم گیری در چنین شرایطی نیاز به ابزارهایی مناسب و کارا برای منظور کردن عوامل مشخص در طراحی نظام های زراعی دارد . در همین راستا این مطالعه با هدف مقایسه توانایی رهیافت برنامه ریزی امکان در ارایه الگوی بهینه با رهیافت برنامه ریزی فازی صورت گرفت. در تدوین مدل، اهداف از جمله سود خالص، آب، کود، نیروی کار و شرایط اقلیمی، به عنوان فازی وارد مدل شده است. اهداف فازی با معرفی دامنه تغییرات به محدودیت های خطی تبدیل می شود. نتایج حاکی از آن است که با ایجاد انعطاف در ضرایب مدل که ناشی از بی دقتی در اطلاعات است با نگرش و تفکر فازی، این بی دقتی تا حد زیادی برطرف می شود و شرایط الگوی کشت به طور نسبی بهبود می یابد و از منابع و نهاده ها به نحو مطلوب تری استفاده می شود.

کلیدواژه ها:

تعیین الگوی بهینه کشت ، برنامه ریزی آرمانی فازی ، دامنه تغییرات