بهبود مهارت های ارتباطی کودکان مبتلا به درخودماندگی با مداخله ی بازی درمانیعروسکی

تحقیق حاضر به بررسی تاثیر بازی درمانی عروسکی در بهبود مهارتهای ارتباطی کودکان درخودمانده پرداخته است. این تحقیق یک اقدام پژوهشی طرح محور مبتنی بر پیش آزمون – پس آزمون می باشد. به این معنا که از یک طرح شبه آزمایشی، با گروه آزمون و شاهد با پیش آزمون – پس آزمون استفاده شد و سپس اثربخشی طرح عروسک درمانی ارزیابی گردید. جامعه آماری تحقیق حاضر را کلیه کودکان درخودمانده سنین 6 تا 7 سال مدرسه مهر ساری تشکیل می دادند که 14 نفر از این کودکان به صورت تصادفی ساده انتخاب شده و به دو گروه شاهد و آزمون تقسیم بندی شدند. در این پژوهش از مقیاس ارتباط اجتماعی(ESCS) که توسط ماندی و همکارانش( 2002 )طراحی شده است استفاده شد. این مقیاس به سنجش توجه اشتراکی، تعامل اجتماعی و درخواست های رفتاری کودکان می پردازد و یک ابزار ارزیابی مهارت های ارتباطی غیرکلامی است. همچنین برای اجرای پژوهش جلساتبازی درمانی عروسکی برگزار شد و گزارشاتی با شیوه مصاحبه و سوالات باز یا گفت و شنودهای کوتاه در پایان هر جلسه گرفته شده است. کودکان گروه مداخله در جلسات بازی درمانی عروسکی با میانگین 20 جلسه شرکت داده شدند و پیش و پس از مداخله، آزمون مقیاس ارتباط اجتماعی، برای دو گروه اجرا شد. داده های به دست آمده از طریق نرم افزار spss و با آزمون یو من-ویتنی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد عروسک درمانی بر بهبود مهارت های ارتباطی کودکان در خودمانده اثربخش است. همچنین، تاثیر بازی درمانی عروسکی در گروه آزمون، یعنی گروهی که در درمان عروسکی مشارکت داشتند، در هر سه بعد توجه اشتراکی، درخواست های رفتاری و تعامل اجتماعی خود را نشان داد

کلیدواژه ها:

بازی درمانی عروسکی ، ارتباط چشمی ، توجه اشتراکی ، مهارت های ارتباطی ، درخودماندگی