اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تاب آوری مادران دارایفرزند با اختلال یادگیری

مقدمه و هدف: احساس ناکامی و محرومیت ناشی از عادی نبودن کودک میتواند سبب گوشه گیری مادر و عدم علاقه به برقراری رابطه با محیط شود که پیامد آن عزت نفس پایین، بروز افسردگی، و به خطر افتادن سلامت روانی مادر است. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر افزایش تابآوری در مادران دارای کودک با اختلال یادگیری بود. روش: روش این مطالعه، نیمه تجربی از نوع پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه مادران دارای کودک با - اختلال یادگیری مراجعه کننده به مرکز آموزشی و توانبخشی اختلالات یادگیری رشد(شهر سمنان)در سال 1393 بود. ابزار مورد استفاده، مقیاس تاب آوری کانر و دیویدسون ( 2003 ) بود. درمان گروهی (رویکرد پذیرش و تعهد) طی 9 جلسه و در 9 هفته متوالی برای گروه آزمایش ارائه شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها، از تحلیل کوواریانس تک متغیره استفاده شد. یافته ها: نتایج حاکی از آن است که درمان گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد در افزایش تابآوری مادران دارای فرزند با اختلال یادگیری موثر بود (فرمول در متن اصلی مقاله) بحث و نتیجه گیری: این پژوهش ضمن تأیید اثربخشی آموزش گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد در افزایش تاب آوری مادران دارای فرزند با اختلال یادگیری، نشان داد که آموزش گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد قابلیت کاربرد داشته و میتواند به عنوان یک مداخلهی روانشناختی در کنار سایر مداخلات مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد ، تاب آوری ، اختلال یادگیری