تأثیر آموزش گروهی به شیوه یکپارچه توحیدی در کاهش پرخاشگریدانش آموزان پسر دبیرستانی

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر آموزش گروهی به شیوه یکپارچه توحیدی در کاهش پرخاشگری دانش آموزان پسر دبیرستانی به اجرا درآمده است . روش : این پژوهش یک مطالعه آزمایشی با گروه کنترل است که جامعه آماری آن را کلیه دانش آموزان پسر دبیرستانی شهر شهرکرد در سال تحصیلی 94- 1393 تشکیل می دادند. . حجم نمونه پژوهش 20 نفر دانش آموز بود که به روش تصادفی ساده چند مرحله ای از بین دانش آموزانی که در آزمون پرخاشگری نمره بالاتر از میانگین 40/5 کسب کرده بودند انتخاب و به صورت تصادفی 10 نفر در گروه آزمایش و 10 نفر در گروه کنترل جایگزین گردیدند. از پرسشنامه عمومی پرخاشگری (AGQ) به عنوان ابزار غربالگری استفاده گردید. سپس 30 جلسه یک و نیم ساعته آموزش گروهی به شیوه یکپارچه توحیدی بر روی اعضای گروه آزمایشی اجرا شد. پس از پایان مداخله درمانی پس آزمون و بعد از یک ماه آزمون پیگیری از هر دو گروه اخذ گردید . یافته ها : نتایج تحلیل اندازه های ، نشان داد که بین میانگین نمره پرخاشگری دو گروه در مرحله پس آزمون و پیگیری تفاوت معنی دار وجود دارد

کلیدواژه ها:

پرخاشگری ، درمان یکپارچه توحیدی ، دانش آموزان پسر دبیرستانی