اثربخشی درمان شناختی – رفتاری گروهی و مواجههدرمانی بر میزان سوگیری تعبیر و ترس از ارزیابی منفی دراختلال اضطراب اجتماعی دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد ایلام.

هدف این پژوهش مقایسه اثر بخشی درمان شناختی – رفتاری گروهی و مواجهه درمانی در کاهش میزان سوگیری تعبیر و ترس ازارزیابی منفی در اختلال اضطراب اجتماعی دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد ایلام بود.در چارچوب یک طرح نیمه تجربی پیشآزمون – پس آزمون با گروه گواه،آزمودنی های پژوهش(30 نفر دانشجوی مقطع کارشناسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد ایلام) کهتشخیص اختلال اضطراب اجتماعی داشتند به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شده بودند،به تصادف در سه گروه دهنفری(درمان شناختی-رفتاری گروهی،مواجهه درمانی و گروه گواه فهرست انتظار) جایگزین شدند.درمان شناختی رفتاری گروهی ومواجهه درمانی به مدت 12 جلسه و بر پایه جلسات درمانی در نظر گرفته شده برای آزمودنی ها اجرا شد و گروه گواه فهرست انتظارهیچ گونه درمانی دریافت نکردند.داده های پژوهش به کمک پرسشنامه گردآوری شدند.برای تحلیل داده ها نیز از تحلیل کوواریانسیک طرفه بهره گرفته شد.یافته های پژوهش نشان داد که درمان شناختی رفتاری گروهی در مقایسه با مواجهه درمانی و نیز درمقایسه با گروه گواه به طور معنی داری سوگیری تعبیر را در افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی کاهش داده است. هم چنینمواجهه درمانیبه تنهایی تاثیر معنی داری بر کاهش سوگیری تعبیر در اختلال اضطراب اجتماعی و تفاوت معنی داری با گروه گواهنداشت.همچنین درمان شناختی رفتاری و مواجهه درمانی کاهش ترس از ارزیابی منفی در اختلال اضطراب اجتماعی را در پی داشتهاست اما تفاوت معنی داری بین این دو روش دیده نشد.در نهایت می توان نتیجه گرفت که درمان شناختی رفتاری گروهی استانداردو مواجهه درمانی هر دو کاهش میزان ترس از ارزیابی منفی در اختلال اضطراب اجتماعی را در پی دارد و درمان شناختی رفتاریگروهی میزان سوگیری تعبیر را نیز در این اختلال کاهش می دهد در حالی که مواجهه درمانی چنین اثری را ندارد.

کلیدواژه ها:

اختلال اضطراب اجتماعی ، درمان شناختی-رفتاری ، مواجهه درمانی ، سوگیری تعبیر ، ترس از ارزیابی منفی