آسیب شناسی برنامه ریزی آموزشی در سازمان ها

گونار میردال در سال 1968 در مجمع نهاد برنامه ریزی چنین اظهار داشت که « بیهوده ترین حرفه در جهان به طور مسلم از آن برنامه ریزان است. با این همه باید به خود ببالند زیرا به دلیل استعداد های منطقی و قدرت پیش بینی آن ها این حرفه در درازمدت حرفه ی تمام دوران ها خواهد شد و جهان بیشترین نیاز را به آن خواهد داشت» امروز مطمئن نیستم که اگر میردال ناکامی ها را در اردوگاه برنامه ریزی مشاهده می کرد باز هم شادمان بود. هدف از انجام این پژوهش شناسایی نقاط ضعف و آسیب هایی است که امروزه سازمان های آموزشی و غیر آموزشی ما در حیطه برنامه ریزی آموزشی دارند. پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی و از نوع پژوهش های کیفی می باشد. برای جمع آوری اطلاعات از روش های تحلیل اسنادی و همچنین مطالعات مروری استفاده شده است. برای تجزیه و تحلیل یافته ها به دلیل ماهیت کیفی بودن پژوهشروش تحلیل محتوا و روش استقرایی به کار گرفته شده است. یافته های تحقیق نشان می دهند که مواردی از قبیل موانع سیاسی، موانع اداری، موانع ساختاری، ناتوانی دیگر مقامات در درک برنامه ریزی و... از جمله آسیب ها و نقاط ضعف سازمان ها در حیطه برنامه ریزی آموزشی می باشند.

کلیدواژه ها:

آسیب شناسی ، برنامه ریزی آموزشی ، سازمان های آموزشی ، سازمان های غیر آموزشی