دومین کنفرانس ملی توسعه پایدار در علوم تربیتی و روانشناسی،مطالعات اجتماعی و فرهنگی آینده پژوهی در آموزش عالی و توسعه پایدار

دانشگاه در شکل دادن به آینده جامعه جهانی در دوره های توسعه پایدار بوسیله دانش جدید و بالاترین سطح آگاهی نقش مهمی را بازی می کند و آموزش، اثربخش ترین ساز و کار جامعه برای مقابله با یکی از بزر گترین چالش های این قرن؛ یعنی توسعه پایداراست .توسعه پایدار به انسانهای کل نگر، دارای تفکر سیستمی، بینش میان رشته ای و فرارشته ای، آگاه، خلاق ومشارکت جو نیاز دارد با توجه به شرایط بسیار پیچیده در جهان به شدت رقابتی و با دگرگونی های گسسته، دانشگاهها و مؤسسات آموزش عالی ایران به مثابه نهادهایی هوشمند، خودتنظیم و خودراهبر راهی جز سوق دادن برنامه ریزی های خود به سمت الگوی آینده اندیشی و آینده نگاری راهبردی در پیش ندارند .آینده اندیشی قبل از هر چیز رویکرد معرفت شناختی نوپدیدی به برنامه ریزی است .در آینده اندیشی، آینده های بدیل به صورت چهار مرحله ممکن، باورپذیر، محتمل و مرجح سطح بندی می شوند .دانشگاههای پیشرو جهان رویکرد آینده پژوهی را در کانون برنامه ریزی های خود قرار داده اند. هدف اصلی در این مقاله بررسی نقش آموزش عالی در آینده پژوهی و توسعه پایدار است . در این مقاله مفهوم توسعه ، آینده پژوهی در آموزش عالی ، نقش آموزش عالی در آموزش توسعه پایدار، نقش آموزش عالی در آموزش مصرف پایدار ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

آموزش عالی ، توسعه پایدار ، آینده پژوهی