بررسی فرسودگی شغلی در پرستاران بخش های عادی و ویژه

هدف پژوهش حاضر بررسی و مقایسه فرسودگی شغلی در پرستاران بخش های عادی و ویژه بود. روش این تحقیق از نوع علی- مقایسه ای است. جامعه آماری شامل کلیه پرستاران شاغل در بیمارستان های جنوب استان آذربایجانغربی (میاندواب، شاهین دژ) بود که به تعداد 240 نفر که شامل148 نفر پرستار شاغل در بخش های عادی و 92 نفر شاغل در بخش های ویژه با حداقل سابقه یک سال به بالا بودند. برای تعیین نمونه از جدولکرجسی و مورگان استفاده گردید که از پرستاران بخش عادی نمونه 108 نفری و از پرستاران شاغل در بخش های ویژه نمونه 73 نفری بصورتتصادفی ساده انتخاب شد. ابزارهای تحقیق عبارت از: پرسشنامه فرسودگی شغلی (MBI) بود. برای تجزیه وتحلیل داده ها از روش آمار توصیفی(میانگین و انحراف استاندارد) وآمار استنباطی (تحلیل واریانس چند متغیره MANOVA) استفاده گردید. نتایج نشان داد: بین فرسودگی شغلی ومؤلفه های آن (خستگی عاطفی، مسخ شخصیت و کفایت فردی) در بین دو گروه تفاوت معناداری مشاهده گردید و پرستاران بخش های ویژه از میزان فرسودگی شغلی بالاتری برخوردارند (p=0/001). در مؤلفه خستگی عاطفی (p=0/000)، مؤلفه مسخ شخصیت (p=0/003) و در مؤلفه کفایت شخصی (p=0/001) نیز تفاوت معناداری بین دوگروه دیده شد.

کلیدواژه ها:

فرسودگی شغلی ، پرستاران ویژه و عادی