بررسی خلاقیت دانش آموزان با نگرشهای فرزند پروری والدین در مدارس

نوآوری و خلاقیت بعنوان ویژگی شگرف انسانی نه تنها در دوران کودکی و جوانی، بلکه در تمامی طول عمر قابل ظهور است. در واقع توانایی شخص برای خلاق و نوآور بودن ممکن است در مراحلی بصورت کمون باقی بماند اما می توان آنرا دوباره احیاء کرد. پس همه ما ذاتاً واجد توانائی تفکر و عملکرد خلاقانه هستیم، لکن به واسطه شرایط محیطی به جای آنکه راه های بروز آنرا یاد بگیریم چگونگی سرکوب آنرا فرا می گیریم، یعنی می آموزیم که چگونه خلاق نباشیم. چنین برخوردی با خلاقیت نیاز مسلم جوامع، خانواده ها، محیط های آموزشی و کاری سنتی است. در محیط های سنتی رویاروئی با مسائل، مشکلات و پدیده ها، واکنش های قالبی و راههای تجربه و تأیید شده را می طلبد. هرچند فرض است که خلاقیت به عنوان توانائی ذهنی ابداع و نوآوری از ابتدای زندگی بشر وجود داشته و همواره نیز ارزشمند بوده است، لکن توجه به آن در طول تاریخ، بیشتر به عنوان نتیجه طبیعی عملکرد ذهنی افراد با هوش و مستعد تلقی گردیده و تایک قرن پیش مطالعه اختصاصی در مورد آن صورت نگرفته بود. اما خوشبختانه امروزه دانشمندان، متخصصان، کتابها، مجلات، تست ها و ... زیادی وجود دارند که اختصاصاً به بحث خلاقیت می پردازند. با وجود این، توجه علمی به بحث خلاقیت عمر چندان طولانی ندارد در واقع تاریخچه مطالعات علمی در مورد خلاقیت و عناصر تشکیل دهنده آن به بیش از یک قرن نمی رسد. با فرض اینکه والدین و مربیان از مهمترین عوامل حمایت کننده بروز خلاقیت کودکان هستند، ضروری خواهد بود که برنامه آگاه سازی خانواده ها، معلمین و مسئولان آموزشی کشور در این خصوص با اهمیت تلقی گردیده و شناخت شیوه های تقویت بروز خلاقیت کودکان و نوجوانان مدنظر قرار گیرد. پژوهش حاضر هدف شناخت ماهیت خلاقیت، تأثیر رفتار متقابل والدین و مربیان با دانش آموزان و ارائه پیشنهادهای لازم به آنان را درنظر دارد.