نهج البلاغه و توسعهی پایدار انسانی

در جهان امروز حرص و آز افزون شده و ایمان راستین و باورهای اصیل دیرین، قربانی ارزش های نوین، چنانکه باورهای دیرین در باطن بسیاری از آدمیان فروریخته و در باطن بعضی دیگردر حال فرو ریختن است و از آن میان، نهال بی هویتی و پوچی درختی شده است که در سایه ی آن هرکاری مجاز شمرده می شود، به شرط آن که ریا کماکان شرط نخستین باشد. این درحالی است که برای انسانیت باید مبرا از حرص و ریا بود بسیاری از آدمیان امروز خصوصا در کشورهای کمتر توسعه یافته در منگنه قرن پانزدهم هجری قمری و قرن بیست و یکم میلادی گیرکرده؛ خود را خردمندتر از قدما می دانند اما چندان خرد ندارند که راه بر نابودی خودببندند! بسیاری از آدمیان امروزی در باتلاق درماندگی و حیرت گیر کرده، نه خدایی گذاشته تا دلشان به او آرام گیرد و نه خود را و نه انسایت را به قرار وانهاده تا به آن امید بندند. حال سوأل این است در این باتلاق درماندگی و حیرت و در این دنیای پر از آشوب، راه نجات چیست و چگونه می توان به آن رسید؟ در این پژوهش که از نوع تحلیلی توصیفی به روش اسنادی و تاریخی انجام شده، محققین به دنبال پاسخگویی - به این سوألات هستند که آیا گذشتگان و خصوصا علی ابن ابیطالب(ع) چهارده قرن قبل سقوط ارزش هایانسانی را پیش گویی کرده اند؟ ایشان راه نجات بشریت را در چه چیزی جستجوکرده و آموزه های اخلاقی توسعه ی انسانی از نگاه ایشان چه بوده است؟ بررسی در افکار و سیرهی بلند آن بزرگوار نشان میدهد ایشان حدود 0011 سال پیش بسیاری از مسائل امروز جوامع را پیش بینی و بر آن اساس منشور توسعه ی پایدار و انسانی را در نهج البلاغه برای جهانیان اعلام و به یادگار گذاشته اند.

کلیدواژه ها:

اخلاق ، توسعه ی انسانی ، توسعه پایدار ، نهج البلاغه