بررسی و مرور اخلاق و دستورالعمل های اسلامی در کشاورزی و منابع طبیعی

از دیر زمان تا به امروز، یکی از پسندیده ترین امور در میان تمامی ملل و ادیان گوناگون، کشاورزی و دامداری بوده است. چنان چه کلیه ادیان الهى کشاورزی را شغلی مقدس دانسته و پیشوایان مذهبى در هر عصر، علاوه بر آن که خود با کمال علاقه مندى به کشاورزى اشتغال داشته اند، مردم را نیز به این کار تشویق می نمودند. دین مبین اسلام نیز عنایت ویژه ای به کشت، زرع و کشاورزی دارد. بر این اساس، یکی از مهم ترین قراردادها در اسلام، مزارعه و مساقات است که موجب توسعه بیشتر کشاورزی می گردد. به همین جهت، از اوایل تأسیس نظام اسلامی، تأکید اسلام بر بهره برداری مناسب از منابع طبیعی و معادن و نیز آباد نمودن زمین های بایر بوده و پیشوایان دین با عمل خود، مردم را به آن هدایت و تشویق می نمودند. اخلاق کشاورزی، مطالعه مسائل اخلاقی برآمده از کشاورزی است. این مسائل عبارتند از: مداخله انسان در مسیر طبیعت، تأثیرات پاره ای از اعمال کشاورزی بر شرایط موجود اجتماعی و بر شرایطی که نسل های آینده در آن زندگی خواهند کرد و ارزش یا فضیلت کشاورزی به مثابه یک فعالیت انسانی بالذات. وظایف عملی انسان ها در برابر طبیعت و محصولات کشاورزی، شامل مواردی چون مصرف بهینه و حفظ و نگهداری آب و هوای سالم و زمین حاصل خیز می گردد. در مقاله حاضر به بررسی اجمالی اخلاق و دستورالعمل های اسلامی در کشاورزی و منابع طبیعی پرداخته ایم.

کلیدواژه ها:

اخلاق اسلامی ، دانش کشاورزی ، دین ، منابع طبیعی