تربیت اجتماعی در نهج البلاغه

تربیت ازمباحث موردتوجه همه ادیان درطول تاریخ بوده است و دارای ابعادمختلفی است تربیت تنها درانسان به سبب قابلیت عقلانی و توانایی شناخت و گزینش او شایستگی کاربرددارد و فرایند رشد همه جانبه شخصیت و سوق دادن وی به سوی ارزشهای والای انسانی را موردتوجه قرار میدهد مکاتب الهی و بشری این اصل را پذیرفته اند که درصورتی متوان به جامعه نظم و ثبات بخشید که حقوق و تکالیفی که برای انسانها درنظرگرفته شدها ست به خوبی موردعمل قرارگیرد که این مهم تنها درسایه تربیت صحیح محقق خواهد شد تربیتصحیح درهرجامعه موجب پرورش انسانهایی می شود که تنها به فکر خود نیستند بلکه به ارمانهای والایی فکر می کنند تا جامعه ای مستقل و ازادوحکومتی عادلانه داشته باشند لذا ضروری است شیوه های تربیتی مطلوب و منطبق با قران کریم و سیوه پیشوایان دین تشریح و راهکارهای علمی و عملی تربیت تبیین شود بحث انسان واجتماع و این که ادمیان چه نسبتی با اجتماع دارند ازدیرباز موردبحث اندیشمندان و به ویژه فلاسفه بوده است

کلیدواژه ها:

نهج البلاغه ، تربیت ، تربیت اجتماعی