بررسی سطوح آسیب پذیری زیست محیطی حاصل از تغییرات الگوی بارش در استان‌های شرقی ایران

امروزه در مقوله سیاست محیطی به بحث تغییر اقلیم توجه زیادی می‌شود. تغییرات اقلیمی از ناهنجاری پارامترهای هواشناسی پدید می‌آیند. یکی از شهود عینی تغییر اقلیم، روند تغییرات بارندگی کره زمین است. در واقع میانگین بارندگی و تغییرات آن نمودی از تغییرات اقلیمی به شمار می‌رود. به طور کلی اکثر نظریاتی که در مورد تغییر اقلیم بیان می‌شود به نوعی عنصر بارندگی را در آن دخالت می‌دهند. مشخص شدن این تغییرات شناخت مناسبی از منطقه را بوجود خواهد آورد تا برنامه ریزان کشور با توجه به روند های موجود و آسیب پذیری نواحی به حفظ امنیت ملی پرداخته و تهدیدات آب و هوایی را تجزیه و تحلیل کرده و به مقابله با آن بپردازند. در مطالعه حاضر، همبستگی، میزان و روند تغییرات عنصر بارش 25 ایستگاه شرقی کشور طی دوره آماری 2005 – 1951 در مقطع زمانی سالانه با استفاده از روش‌های رگرسیون، آزمون‌های استقلال و همگنی و همچنین آزمون من - کندال بررسی شده است. بررسی عنصر بارش نشان می‌دهد که تغییرات جمع بارش سالیانه در منطقه یکسان نبوده و از شمال به جنوب با کاهش بارندگی مواجه هستیم. منطقه از نظر سطوح تهدیدات به پنج بخش تقسیم شده است. این طبقه بندی شامل: بدون تهدید، کم، متوسط، وسیع و کامل می باشد. شهرهای مشهد، قوچان، تربت حیدریه، بجنورد وگلمکان دارای سطح بدون تهدید هستند و ایستگاه های بشرویه، خور بیرجند و زاهدان در وضعیت بحرانی و بسیار آسیب پذیر و در سطح تهدید کامل قرار گرفته اند.

کلیدواژه ها:

تغییرات آب و هوایی ، روندیابی ، سطوح تهدید ، بارش ، آزمون کندال