جایگاه توسعه اقتصاد روستایی وتوسعه پایدار روستایی

دیدگاههای حاکم بر توسعه روستایی بعد از جنگ جهانی دوم عموما با پیروی از نظریه های نوسازی استوار بوده است،بعد از چندین دهه اجرای این نظریه ها و در پی کاهش رشد اقتصادی،بحران سوخت وغذا وتخریب محیط زیست از اواخردهه1980میلادی رویکرد توسعه پایدار و توجه وتاکید بر اقتصاد مناطق روستایی جهت دستیابی به توسعه پایدار با انتشار گزارش براتلند قوت گرفت. در کشور ایران عمران و توسعه روستایی همواره در چند دهه اخیر یکی ازدغدغه های اصلی توسعه ملی بوده است.تغیروتحولات در جامعه روستایی ایران با وقوع انقلاب اسلامی دچار تغیروتحولات زیادی شده است،اقتصاد روستایی هم به عنوان مهمترین تولیدکننده محصولات غذایی و مواد خام اولیه برای تولیدات صنعتی از این تحولات بی نصیب نبوده است،امروزه اقتصاد بخش روستایی ایران با داشتن 90 درصد از عرصه های طبیعی کشور،و 6390میلیون جمعیت شاغل و تولیدکننده 80درصد از نیازهای غذایی کشور، نقش مهمی را می تواند برای رسیدن به توسعه پایدارروستایی و اهداف سند چشم اندازایفا کند.در تحقیق حاضرضمن تبین جایگاه اقتصاد روستایی جهت دستیابی به توسعه پایدار روستایی،به ارائه مهمترین اولویت ها جهت دستیابی به این مهم پرداخته شده است.روش تحقیق به صورت توصیفی- تحلیلی می باشد،و روش گردآوری اطلاعات به صورت اسنادی می باشد.

کلیدواژه ها:

اقتصاد روستایی ، پایداری ، توسعه پایدارروستایی سند چشم انداز 1404