بررسی نقش آموزش در ارتقاء اخلاق و فرهنگ زیست محیطی

اصلی ترین ابزار توسعه فرهنگ زیست محیطی، ایجاد شناخت و تعامل با محیط می باشد. گام اول در آموزش افراد ایجاد توانمندی و تغییر رفتار و استفاده بهینه از منابع است.برای آموزش افراد ابتدا باید فرهنگ زیست محیطی در سنین و گروه های مختلف جامعه تبیین و پس از آن برنامه ریزی منظم و بر مبنای اولویت نیاز ها، ایجاد آگاهی ،تغییر در نگرش و ایجاد عملکرد صحیح در جامعه صورت پذیرد. هدف از این مقاله بهینه سازی روش های آموزش در جهت ارتقا فرهنگ و اخلاق زیست محیطی در جامعه می باشد. مطالعات انجام شده نشان می دهد که محیط زیست به دلیل ارتباط تنگاتنگ آن با سلامتی انسان به عنوان مهم ترین اولویت آموزشی و تحقیقاتی در سرتاسر جهان مطرح می باشد. زمانی که افراد جامعه تشویق شده و انگیزه درونی و مسئولیت پذیری در آن ها ایجاد می شود انعطاف پذیری آنان در زندگی و اجرای مقررات در زمینه حفظ و نگهداری محیط زیست به طور چشمگیری افزایش می یابد و نهایتا سبب بهبود کیفیت زندگی می شودکه خود انگیزه ای مضاعف برای اخلاق و فرهنگ زیست محیطی خواهد بود. در این راستا افزایش آگاهی صحیح افراد در زمینه استفاده پایدار از محیط زیست ، حفاظت و جلوگیری از فرسایش یا تخریب آن باعث می شود که فرد ارزش محیط زیست را درک کند و در حفظ آن کوشا باشد. اقدامات پیشنهادی برای ایجاد فرهنگ زیست محیطی مانندگنجاندن مسایل مربوطه در کتب درسی تمام مقاطع آموزشی ، برنامه های فرهنگی برای شهروندان ،تربیت کارشناسان ،برگزاری نشست های تخصصی محیط زیستی ،تلاش در گسترش فر هنگ صرفه جویی، اهتمام به آموزش اخلاق زیست محیطی در مراکز علمی و رسانه های عمومی و سازمان های مربوطه،ترویج و گسترش حس مسئولیت پذیری در قبال محیط زیست می باشد.

کلیدواژه ها:

فرهنگ ، اخلاق ، آموزش ، حفاظت محیط زیست ، انگیزه