بررسی مدیریت جمعیت های گراز وحشی (Sus scorfa) شمال ایران

مدیریت حیات­وحش اغلب بر حفاظت، تکثیر و پرورش جمعیت­های حیات­وحش و نیز فراهم کردن زیستگاه مناسب مورد نیاز برای زندگی حیات­وحش استوار می­باشد. بر اساس سوابق 10 ساله خسارت وارده از ناحیه حیات­حش، گراز در 20 استان کشور به عنوان اولین اولویت آسیب­رسان معرفی شد که به دلیل گستره وسیع پراکنش، ویژگی­های رفتاری، انقراض دشمنان طبیعی، حرام گوشت بودن و سازش­پذیری بالای این گونه می­باشد. بی­شک اولین گام در پیشگیری از خسارت، شناسایی وضعیت گونه می­باشد. اعضا تیره خوک­شکلان از موفق­ترین پستانداران بودند، اما به لحاظ نیاشناسی و آرایه­شناسی مورد بررسی قرارنگرفته­اند. این دلایل لزوم مطالعه بر روی این گونه آسیب­رسان را مضاعف می­کند. در این مطالعه ژنوم میتوکندری 20 گراز وحشی از نواحی شمالی کشور به روش نمکی استخراج گردید. بالاترین تغییرات درون جمعیتی مریوط به جمعیت­ نکا با 31/0% و بالاترین تغییرات بین جمعیتی مریوط به جمعیت­های گرگان و کیاسر با 27/0% می­باشد. تنوع 5 هاپلوتایپ حاصله در نرم­افزار DNAsp، 51/0 و میزان واریانس آن­ها 01/0 برآورد شد. واریانس پایین هاپلوتایپ­ها حاکی از جریان ژن و ارتباط موثر میان جمعیت­های این نواحی دارد. این نتایج لزوم مدیریت وسیع مبتنی بر اصول بوم­شناختی، اقتصادی و جامعه­شناختی جهت کنترل جمعیت­های گراز وحشی را تایید می­کند.

کلیدواژه ها:

گراز وحشی ، مدیریت حیات­وحش ، گونه شاخص آسیب­رسان ، هاپلوتایپ