معماری اسلامی - ایرانی نماد توسعه پایدار

اصطلاح پایداری sustainable برای نخستین بار در سال 1986 توسط کمیته جهانی گسترش محیط زیست تحت عنوان رویارویی با نیازهای عصر حاضر بدون به مخاطره انداختن منابع نسل اینده برای مقابله با نیازهایشان مطرح شد و هرروز بر ابعاد و دامنه آن افزوده می شود تا استراتژی های مناسبی پیش روی جهانیان قرار گیرد. دراین جهان معماران نیز همسو با سایر دست اندرکاران در پی یافتن راهکارهای جدیدی برای تامین زندگی مطلوب انسان بوده اند بدیهی است که در زندگی کار تفریح استراحت و ... همه و همه فعالیتهایی می باشند که در فضاهای طراحی شده توسط معماران صورت گرفته و از آنجا که نقاط ضعف و قوت یک ساختمان برزیست بوم جهان تاثیر مستقیم خواهد داشت وظیفه ای بس حساس دراین خصوص برعهده معماران می باشد کاربرد مفاهیم پایداری و توسعه پایدار در معماری مبحثی به نام معماری پایدار اغاز نموده اند که مهمترین سرفصلهایی ان با عنوان معماری اکو - تک معماری و انرژی - معماری سبز ایجاد می گردد. هنر معماری در ایران از سابقه ای کهن برخوردار است و در هر زمان دستهای توانا ذهن خلاق و ذوق و سلیقه مردم هنر دوست این سرزمین پدیده های شگرفی بوجود اورده که در بسیاری از موارد اصول آن ریشه هنر معماری جهان شده است در معماری سنتی ایران بناها با توجه به هویت و فرهنگی ایرانی و قومی شکف گرفته اند و هیچگاه ترکیب و معماری بنا بر خلاف باورهای فرهنگی دینی و قومی مردم آن ناحیه نبوده است.

کلیدواژه ها:

معماری ایرانی - اسلامی ، توسعه پایدار ، معماری پایدار ، هنر معماری ، هویت فرهنگی