جلوه ها و مصادیق توسعه پایدار درمعماری بومی ایران باتاکید بر اقلیم گرم و خشک

تلاش برای تامین اسایش همواره اصلی مهم در زندگی انسان بوده است با رشد صنعتی و تکنولوژیکی جوامع نیل به این هدف دخل و تصرف در منابع طبیعی و استفاده خارج ازکنترل انرژیهای تجدید ناپذیر و الودگیهای زیست محیطی را باعث شد و پس از آن این تلاش ها با رویکرد کاهش اثرات مخرب زیست محیطی و با جهانی نمودن لزوم توجه به معیارهای توسعه و پیشرفت مطلوب سمت و سویی دیگر گرفت و در عرصه عمران و ساخت و ساز چون ساختمان ها درصد زیادی از منابع انرژی را مصرف می کنند لذا مقوله طراحی و معماری پایدار نیزدر این سالها از اهمیت اجرایی خاصی برخوردار شده است. خصوصیات و قابلیتهای معماری بومی و سنتی کشورمان در تطابق با محیط زیست و اقلیم و همسازی با موازین توسعه پایدار از طرفی و این واقعیت که تکنولوژی به تنهایی نمی تواند ضامن حل و رفع ا ثار زیانبار فرسایش محیط زیست باشد لزوم بازنگری و مراجعه به این معماری را منطقی می نمایاند. این مقاله تلاش دارد تا ضمن تشریح معماری پایدار با شناساندن گوشه هایی از ارزشهای معماری بومی در خلق فضاهای همساز با اقلیم و در تطابق با محیط زیست امکان باز افرینی و ا حیای این راه حل ها و تکنیکهای هوشمندانه را در فرایند طراحی و معماری پایدار امروزی عملی نماید.

کلیدواژه ها:

محیط زیست ، توسعه پایدار معماری پایدار ، معماری بومی ، همسازی با اقلیم