بررسی توسعه پایدار با مصالح بوم اورد خشت و ملات در معماری کویری ایران

خودبسندگی و تکیه بر مصالح بوم اورد یکی از 5 اصل معماری ایرانی می باشد خشت از جمله مصالح بومی اقلیمی با میزان دسترسی بسیار بالا در مناطق گرم و خشک ایران و یکی از عناصر معمارانه فراموش شده ای است که در سیمای شهرهای قدیمی کویری ایران به صورت عنصری ثابت در ساخت و ساز جلوه گر می باشد خشت به دلیل خصوصیات فیزیکی و کالبدی در پیوند معماری با محیط اطرافش و دستیابی به مفهوم معماری محیطی را فراهم اورد که این خود عاملی مهم در استفاده بهینه از انرژی برشمرده می شود ظرفیت حرارتی بالا و تاخیر حرارتی 7 ساعته خشت گواهی بر این مدعاست . شیوه های جدید تثبیت خشت به عنوان یک مصالح ساختمانی پایدار و دستیابی به شاخصه های از معماری خشتی معاصر از یک طرف و ارایه راهکارهایی جهت ساخت بناهای معمارانه خشتی و گلی سازگار با اقلیم و منطبق با هویت ایرانی با لحاظ کردن اصول سازه ای از طرف دیگر دراین مقاله به همراه نمونه های مطالعاتی مورد بررسی تحلیلی قرار میگیرند.

کلیدواژه ها:

خشت ، معماری خاک ، مصالح بنایی ، ساختار ، پایداری