طبیعت گردی با تاکید بر بررسی و شناخت اکوتوریسم پایدار بیابانی و کویری

صنعت گردشگری یکی از بزرگترین شاخص های ارزیابی پویایی یک ملت است، زیرا می تواندبهترین داشته ها و میراث یک ملت را در زمینه های مختلف اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی وتکنولوژیکی به نمایش بگذارد. به دلیل تاثیر زیاد این صنعت در شناخت و آگاهی از نگرش های جوامع انسانی و تاثیر آن در ابعاد مختلف توسعه و پیشرفت جوامع، داشتن رویکردی پایدار در این حوزه ضرورتدارد. پدیده طبیعت گردی و اکوتوریسم به لحاظ در آمد زایی فراوان مورد توجه است، ولی به دلیل ارزیابی نامناسب زیست محیطی بسیاری از مکانهای گردشگری به سمت ناپایداری و خودتخریبی پیش می رود.کویرها و بیابانها علی رغم محدودیتهای بسیار ظرفیتهای قابل توجهی برای توسعه طبیعت گردی دارند که بهتر است این توسعه با در نظر گرفتن معیارهای پایداری باشد. محدویت منابع طبیعی و محدودیت اراضیمناسب، محدودیت آب و بطورکلی وضعیت حساس زیست محیطی این مناطق بهره برداری پایدار از منابع مزبور را اقتضاء می نماید. بنابراین ضروری است تا طبیعت گردی با در نظرگرفتن توسعه پایدار براساس ظرفیت تحمل و مدل جاپای اکولوژیکی در مکانهای مستعد بویژه نواحی خشک و نیمه خشک مورد شناسایی و مطالعه قرار گیرد و متناسب با قابلیت هر منطقه برنامه ریزی و ساماندهی لازم انجام شود. این مقاله به روش توصیفی تحلیلی بر اساس استفاده از منابع و مدارک کتابخانه ای و سایر استنادات با هدف شناخت اهمیت طبیعت گردی بیابانی و لزوم توجه علمی تر برای ساماندهی آن تالیف شده است.

کلیدواژه ها:

طبیعت گردی ، اکوتوریسم ، گردشگری بیابانی ، گردشگری پایدار