رویکرد معمارانه در طراحی مجموعه های گردشگری با تاکید بر مفهوم پایداری درکاهش اثرات منفی گردشگری بر اکوسیستم

انسان معاصر اگرچه با شتابی فزاینده مرزهای دانش و تکنولوژی را در می نوردد و قادر به تجربه شیوه های زندگی ( Lifestyles ( مورد نظر خود است اما در مقابل محیط های طبیعی موافق با طبع و سرشت وجودی خود را به طرز غیرقابل باوری مورد تعرض قرار داده و به تدریج از دست می دهد. این در حالیست که همراه با رشد شتابان مدرنیزاسیون عطش و نیاز او را برای آرام گرفتن در محیط هایی که بکارت آنها حفظ شده و همواره مامنی برای او بوده اند ،افزوده شده است.حال اگرروند سریع تجهیز انسان به یافته های علمی و فراورده های تکنولوژیکی را به عنوان نیمه ای از زندگی او امری قهری بدانیمسوالی که بوجود می آید اینست که چگونه می توان نیمه ای دیگر از زندگی را ،پناه بردن و آرام گرفتن وی در محیط هایی در نظر گرفت که مداخلات انسانی در آنها محدود و در چارچوب نگرشی پایدار باشد.به بیانی دیگر اگر نگاه )با( طبیعت بودن راجایگزین نگاه )بر( طبیعت بودن نماییم نخست مامن همیشگی و حقیقی انسان را حفظ و حراست نموده ایم و دوم آنکه پذیرش و تحمل مدرنیزاسیون و ماشینیسم را ممکن ساخته ایم.حصول نتایج فوق مستلزم ارائه برنامه های و اتخاذ سیاستهایی دوراندیشانه است که موضوع فراغت و تفرج انسان ))شهری زده((را در بسترهای مساعد و دارای پتانسیل جستجو وعملیاتی نماید.چنین نگرشی بطور مثال در حوزه اقتصاد فرد را ترغیب می نماید درآمد خود را در محل زندگی خود هزینه کند و در مجموع تقویت و تثبیت اقتصاد محل و ساکنین آن را تضمین نماید.به هر روی حفظ و پایداری هر دو نوع محیط های طبیعی و مصنوع مستلزم درک صحیح از نیازهای ساکنین ،شناخت استعداد های محیط و اتخاذ تدابیر دور اندیشانه برای بهره گرفتن از آنها و در نهایت رشد همه جانبه و همسوی ابعاد وجوه زندگی انسان است

کلیدواژه ها:

فراغت ، گردشگری ، اکوتوریسم ، توسعه پایدار ، برنامه ریزی