بررسی ابعاد اجتماعی و فرهنگی بافتهای فرسوده شهری مطالعه موردی محله آزادگان شهر پارساباد مغان

فرسوده یکی از مهمترین مسائل مربوط به فضاهای شهری است که باعث بی سازمانی، عدم تعادل، عدم تناسب و بی قوارگی شهر می شود، فرسودگی عاملی است که به زدودن خاطرات جمعی، افول حیات شهری و شکل گرفتن حیات شهری روزمره کمک می کند. زمانی که بافت شهری دچار فرسودگی می گردد به طور طبیعی و خودکار مسائل تبعی را به دنبال خود می آورد که مهمترین آن ناکارامدی کالبدی و ابعاد اجتماعی و فرهنگی ناشی زا آن می باشد. با فرسوده شدن یک بافت در شهر به تدریج ساکنان ان منطقه احساس تعلق خود را به محیط و حفظ آن از دست می دهند و منطقه را به نفع مناطق دیگر ترک می کنند و به تدریج آن منطقه، محل خانه های ارزان قیمت وانواع شکنندگی های اجتماعی - اقتصادی و بزهکاری می گردد. در این بین شهر پارساباد مغان از شهرهای نوبنیاد می باشد که به دلیل مسائل و جاذبه های اقتصادی جاذب جمعیت از شهرها و روستاهای اطراف و استانهای مجاور شده است و این مسائل سبب شده که جمعیت مهاجر و فقیر در محلاتی مستقر شوند که مدیریت شهری بدان اطراف و استانهای مجاور شده است و این مسائل سبب شده که جمعیت مهاجر و فقیر در محلاتی مستقر شدند که مدیریت شهری بدان توجه کافی نداشته این محلات که از بزرگترین بخشهای جمعیتی شهر می باشند به طوری که از 495 نفر در سال 1345 به 86 هزار نفر در سال 1390 رسیده است، دچار فرسودگی کالبدی و اجتماعی شده اند و این محلات دارای بیشترین مساکن فرسوده، خیابانهای باریک، شکنندگی اجتمای و عیره می باشند.

کلیدواژه ها:

بافت فرسوده ، ابعاد اجتماعی فرهنگی ، GIS ، شهر پارساباد