دولت محلی و وضعیت ان در ایران باتاکید بر محلی گرایی شهری

محلی گرایی و گرایش و تعلق انسانها به محل زندگی و فعالیت خود امری ذاتی است که منشا بسیاری از رفتارها و عملکرد آن در فضا و مکان جغرافیایی محل سکونت است این حس و تعلق مکانی تحت هیچ شرایطی زایل شدنی نیست و در تمامی برهه های زمانی همراه انسان است و انسان خود را وابسته به ان می داند. بعد سیاسی این احساس تعلق را میتوان در تلاشهای انسانها و شهروندان محلی برای اداره امور سیاسی اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و.. خودمشاهده کرد که در قالب دولت یاحکومت محلی عنیتی دارد دولت محلی Government Local سازوکار حکومت مرکزی برای تفویض بخشی از اختیارات خود به نهادهای محلی و شهروندان برای اداره امور محلی در ابعاد مختل است این موضوع برخی کشورها با اختیارات زیاد و در برخی با اختیارات محدود اجرایی دشه و برخی حکومتها نیز قائل به این شیوه نیستند. در ایران پس از انقلاب اسلامی اقداماتی برای اجرایی شدن سازوکار دولت محلی خصوصا در چارچوب شوراهای محلی انجام شده است در این پژوهش سوال اصلی این است که وضعیت دولت محلی در ایران خصوصا در شهرها چگونه است؟ و چه انتقاداتی به آن وارد است؟ فرضیه نیز این است که به نظر می رسد دولت محلی در ایرن خصوصا در اداره شهرها با وضعیت مطلوب آن فاصله دارد و با وجود اقداماتی که در سالهای پس از پیروزی انقلاب اسلامی در این زمینه انجا شده اما روند کار با نواقصی همراه است و دولت محلی به معنای واقعی ان شکل نگرفته است لذتا اجرای کامل و تاثیرگذار آن نیازمند اقداماتی از جمله اجرای کامل و در مواردی اصلاح قوانین موجود است.

کلیدواژه ها:

ایران ، شهر ، دولت محلی ، شوراهای اسلامی ، نقد