توسعه انرژی زمین گرمایی در معماری

امروزه در کنارمشکل پایان پذیری سوخت های فسیلی عواملی چون اقتصاد و محیط زیست باعث افزایش استفاده از انرژی های تجدید پذیردرجهت تأمین نیازهایی از قبیل سرمایش، گرمایش، تهویه و درنهایت آسایش فضاهای مصنوع شده است. در این بین میتوان به انرژی زمین گرمایی اشاره کرد که استفاده از آن به دو بخش عمده تولید برق و استفاده مستقیم از انرژی حرارتی طبقه بندی می گردد.درحال حاضردر مفید بودن و لزوم استفاده از این منبع انرژی تردیدی وجود ندارد وآنچه که از اهمیت خاصی برخوردار است، روش توسعه این گونه انرژی ها است. با وجود اینکه ساختمان از جمله پایگاه های اصلی مصرف انرژیست وگرمایش ساختمان متداولترین کاربرد مستقیم انرژی زمین گرمایی می تواند باشد،همچنان این منبع با ارزش انرژی جدی گرفته نشده است. این مقاله بر آن است تا ضمن بررسی انرژی زمین گرمایی به بررسی کاربردی آن در بخش طراحی ساختمان بپردازد و چالش جدیدی در میان معماران و طراحان مطرح نماید. روش تحقیق به کار رفته در این مقاله متکی بر اسناد و مدارک موجود و تجزیه و تحلیل چند نمونه موردی می باشد. بدین منظور با بررسی شیوه های بکاررفته در استفاده مستقیم از انرژی زمین گرمایی و با معرفی برخی بناهای ساخته شده ،در کنار پتانسیل های معماری فعلی کشورمان، امکان استفاده بهینه از این منبع انرژی مطالعه می گردد. نتایج این مطالعات نشان می دهد که می توان به روش های مناسبی بر اساس پتانسیل ها و محدودیت های ایران، برای استفاده از انرژی زمین گرمایی جهت تامین گرمایش و سرمایش ساختمان ها دست یافت . استفاده ازاین انرژی در معماری جدید ایران می تواند جاگزین بخشی از نیاز به منابع فسیلی بکاررفته در بخش ساختمان گردد، امری که در نهایت هم باعث کاهش مصرف انرژی در این بخش و هم باعث کاهش آلودگی های ناشی از مصرف سوخت های فسیلی می گردد.

کلیدواژه ها:

انرزی زمین گرمایی ، کاهش مصرف سوخت ، استفاده مستقیم در ساختمان ، پمپ های حرارتی ، معماری ایران