بررسی میزان اثرگذاری پنجره ی دمنده ی هوا در کاهش مصرف انرژی آپارتمان های مسکونی در شهر تهران

در سال های اخیر، تلاش ها در جهت کاهش مصرف انرژی در حوزه ی ساختمان های مسکونی، منجر به تدوین دستورالعمل هایی نظیر «کاهش سطوح شیشه ای برای کاهش انتقال حرارت» و نیز «جلوگیری از نشت و نفوذ هوای سرد برای کاهش مصرف انرژی در بخش تهویه» گردیده است. این در حالی است که دستورالعمل اول خلاف گرایش طراحان به استفاده از سطوح گسترده ی شیشه ای برای کاهش مصرف انرژی در بخش روشنایی، و دستورالعمل دوم، خلاف نیاز طبیعی ساکنین به تأمین هوای تازه است. اگر بتوان سطوح نورگذر را به گونه ای تعریف کرد که ضمن کاهش انتقال حرارت از طریق چندجداره سازی شیشه ها، خود نیز عهده دار کنترل تعویض هوای مورد نیاز داخل باشند، مسئله به صورت هوشمندانه ای پاسخ داده شده است. ابداع پنجره ی دمنده ی هوا در قالب عنصری هوشمند که در زمستان وظیفه ی تأمین هوای پیش گرم شده را با استفاده از انرژی خورشیدی برعهده دارد، در این راستا صورت گرفته است. این پنجره امکان جریان هوا بین دو شیشه را برای گرم شدن و ورود به ساختمان تأمین کرده، انتقال حرارت از سطح شیشه را کاهش داده و در نهایت به عنوان یک دستگاه بازیافت حرارت، منجر به کاهش ضریب انتقال حرارت پنجره می شود. مقاله ی حاضر با بهره گیری از شبیه سازی کامپیوتری، به بررسی میزان اثربخشی این پنجره در کاهش مصرف انرژی چند آپارتمان مسکونی در اقلیم تهران پرداخته است. نتایج نشان دهنده ی توانایی بالاتر این نوع پنجره در کاهش مصرف انرژی در آپارتمان های کوچکتر است، به طوری که با بهره گیری از آن، تا 40 % صرفه جویی نهایی در مصرف انرژی نسبت به پنجره های دوجداره ی مرسوم حاصلخواهد شد.

کلیدواژه ها:

پنجره ی دمنده ی هوا ، کاهش مصرف انرژی ، تهویه ، انتقال حرارت ، بازیافت حرارت ، ساختمان های مسکونی