کاربرد منطق فازی در مدل سازی کاربری زمین - حمل و نقل شهری

امروزه یکی از مهم ترین معضلات کلان شهر ها، ترافیک است . این مسأله، ذهن مدیران شهری، برنامه ریزان شهری و مهندسین حمل و نقل شهری را به خود مشغول کرده؛ و همه را به فکر چاره انداخته است، علی رغم راه حل های ارایه شده، تغییرات در جهت بهبودی وضعیت ترافیک ناچیز و قابل اغماض است . مهم ترین دلیل این عدم بهبودی در وضعیت ترافیک کلان شهرها، برخورد غیر برنامه ریزانه با پدیده ای است که بر اثر توزیع نامناسب کاربری زمین به وجود آمده است . در این مقاله بر ارایه راهکارهای برنامه ریزانه برای حل مشکل ترافیک کلان شهرها از طریق به کار بردن منطق فازی در فرآیند مدل سازی کار بری زمین /حمل و نقل تأکید شده است. نتایج به دست آمده نشان می دهد برای رفع اساسی مشکل ترافیک کلان شهرها، بایستی ایده ((تمرکز غیر متمرکز)) را پیاده نمود . بر اساس این ایده ، کلان شهرها به سطوح سلسله مراتبی شامل محلات، نواحی، مناطق و حوزه ها تقسیم شده و متناسب با آن کلیه فعالیت های سطح شهر به سطوح عملکردی شامل محله، ناحیه، منطقه، حوزه و شهر تفکیک می شوند. چیدمان فعالیت ها نیز بر اساس فاصله از مراکز سلسله مراتب کالبدی و سلسله مراتب شبکه معابر خواهد بود.

کلیدواژه ها:

تراکم ترافیک ، تمرکز غیرمتمرکز ، سطح عملکردی کاربری ، کاربری زمین ، منطق فازی