تاثیر تنش خشکی بر عملکرد دانه و برخی از خصوصیات فیزیولوژیکی ذرت در حضور مقادیر مختلف هیدروژل سوپرجاذب

به منظور بررسی اثر تنش خشکی بر برخی خصوصیات فیزیولوژیک و عملکرد دانه ذرت در حضور سطوح مختلف سوپرجاذب، آزمایشی در سال زراعی 1396 بهصورت اسپلیت پلات و بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه صنعتی شاهرود صورت پذیرفت. تیمارهای آزمایش شامل تنش خشکی در سه سطح فاقد تنش یا شاهد (دور آبیاری متداول منطقه، 7روز)، تنش ملایم (دور آبیاری 12روز) و تنش خشکی شدید (دور آبیاری 17روز) به عنوان عامل اصلی و هیدروژل های سوپرجاذب در چهار سطح صفر (شاهد)، 75، 150 و 225 کیلوگرم در هکتار به عنوان عامل فرعی لحاظ شدند. نتایج نشان داد که اثر متقابل سطوح تنش خشکی و سوپرجاذب، بر عملکرد دانه و تعداد دانه در ردیف معنیدار بود. اثر دو فاکتور مورد تیمار قرار گرفته به صورت مجزا بر ارتفاع گیاه، محتوای نسبی آب برگ و پایداری غشاء نیز معنی دار شد. بیشترین عملکرد دانه و تعداد دانه در ردیف از تیمار فاقد تنش و کاربرد سوپرجاذب به دست آمد، همچنین تیمار 225 کیلوگرم در هکتار سوپرجاذب و دور آبیاری 12 روز با عملکرد 12/36 تن در هکتار عملکرد یکسانی را با تیمار فاقد تنش و سوپرجاذب نشان داد. افزایش سطح تنش خشکی سبب کاهش معنیدار محتوای نسبی آب برگ و پایداری غشاء سلول شد. در مجموع کاربرد سوپرجاذب به میزان 225 کیلوگرم در هکتار در شرایط تنش ملایم موجب جبران کاهش اثر سوء ناشی از خشکی شد.

کلیدواژه ها:

تنش کم آبیاری ، رقم ماکسیما ، خصوصیات فیزیولوژیک ، عملکرد دانه.