نقش اسمای حسنای خداوند در میدان های معناشناسی وعد و وعیدهای الهی در قرآن
محل انتشار: نخستین همایش ملی واژه پژوهی در علوم اسلامی
سال انتشار: 1395
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 584
فایل این مقاله در 22 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
FNCLIS01_060
تاریخ نمایه سازی: 21 شهریور 1395
چکیده مقاله:
معناشناسی واژگان قرآن، از روش های نوین پژوهش در قرآن کریم است. در این نگرش، پس از انتخاب کلمات کلیدی قرآن، حوزه های معناشناسی هر واژه به همراه ارتباط سیستمی میان آنها بررسی شده و برخی لایه های معنایی آیات ظاهر می گردد. این رویکرد سعی دارد، با ملاحظه بافت و سیاق و با توجه به مجاورت کلمات و تکیه بر مجموعه یا بافت کلی قرآن، انسجام و پیوستگی معارف قرآن را روشن نماید. از روش های بیان افعال خداوند در قرآن، تعلیل نمودن هریک از آنها به اسماء و صفات الهی است. وعده و وعید به عنوان فعلی از افعال خداوند، نیز از این امر مستثنی نمی باشد. بنابر آیات قرآن اسمائ و صفاتی که خداوند از آن برخوردار است در صدور وعد و وعید نسبت به انسان نقش اساسی دارد، گاهی از مضمون آیات وعد و وعید، مفهوم صفات الهی در بیان مفسران آمده است. تحقیق حاضر سعی دارد با استفاده از روش یاد شده، نقش کلیدی اسماء و صفات حق تعالی نظیر: رحیم، غفور، حکیم، عزیز، غنی را در تبیین میدان های معنایی وعد و وعیدهای الهی خطاب به انسان های مختلف نظیر: پیامبران، مؤمنان، کافران، ظالمان و ... با نظر به سیاق و روابط هم نشینی کلمات در آیات تبیین نماید.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
سمیه عمادی اندانی
فارغ التحصیل دکتری علوم قرآن و حدیث دانشگاه اصفهان
اعظم پرچم
استادیار و عضو هیئت علمی گروه علوم قرآن و حدیث دانشگاه اصفهان
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :