پژوهشی پیرامون واژه شناسی تغنی به قران ازمنظر فقهی
محل انتشار: نخستین همایش ملی واژه پژوهی در علوم اسلامی
سال انتشار: 1395
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 512
فایل این مقاله در 20 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
FNCLIS01_136
تاریخ نمایه سازی: 21 شهریور 1395
چکیده مقاله:
یکی از مسائلی که در ارتباط با قرآن کریم از قدیم الایام مطرح بوده است آن است که: آیا قرائت قرآن به شکل تغنی جایز است یا خیر؟ لازم به یادآوری است که مسئله ی حرمت غناء به عنوان یک اصل مسلم در کلام فقها وجود داشته است و معمولاً در بخش مکاسب محرمه ی کتب فقهی یکی از موارد کسب حرام تلقی گردیده است، اما از باب بیان مشهور اصولی «ما من عام الا و قد خص» مواردی از آن تخصیص زده شده است همان طور که در سایر موارد مثل حرمت کذب و غیبت و ... هم این رویه به کار رفته است. لکن نکته ی اصلی این مقاله در آن است که بررسی شود آیا برای حرمت غناء هم استنثناء ثابت شده است یا خیر؟ و اگر ثابت شده آیا قرائت قرآن جزء آن موارد می باشد یا نه؟ فی الجمله باید گفت فقها برای حرمت غناء معمولاً چهار مورد را ذکر کرده اند: 1- غناء در مراثی و نوحه سرایی، 2- غناء در حداء و شتربانی؛ 3- غناء زن خواننده در مجالس عروسی زنانه؛ 4- غناء در قرائت قرآن. ما به سایر موارد نمی پردازیم فقط مورد چهارم را مورد بررسی قرار می دهیم که به طور خلاصه باید گفت برخی فقها مثل شیخ انصاری در مکاسب قائل به حرمت شده اند و برخی دیگر مثل ملامحسن فیض کاشانی در وافی قائل به جواز گردیده اند که در این مقاله سعی ما بر این است که به بررسی و نقد این دو دیدگاه بپردازیم.
نویسندگان
ناصر سلیمانی ایزدی
عضو هیئت علمی دانشگاه حکیم سبزواری
زهرا مکارم
کارشناس ارشد فقه و مبانی حقوق اسلامی
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :