ترجمه مصحف شریف در آینه اندیشه اروینگ

در تعاریفی که از ترجمه قرآن ارائه شده، یک نکته تقریبا مورد توافق اکثریت اهل فن قرار گرفته است و آن اینکه ترجمه،نوعی تفسیر است. لذا در بررسی احکام مترتب بر علم تفسیر، برخی نتایج را میتوان به ترجمه قرآن نیز تعمیم داد. از آن جمله،تاثیر گرایشات فردی در بازآفرینی متن مؤلف است.مؤلف کتاب منطق ترجمه قرآن در جمع بندیی که از بررسی تعاریف مختلف أورده است می گوید «ترجمه عبارت است از فرایند انتقال پبام از زبان مبداء به زبان مقصد» (رضایی اصفهانی، 1386 ، ص 30 ). ناگفته نماند که در یک تعریف جامع، ترجمه علاوه بر علم ، یک فن و یک هنر نیز می باشد: ترجمه تنها علم نیست تا مانند حدیث و تاریخ و جغرافیا فقط با خواندن ویادگیری حقایق و واقعیتها و منقولات، آن را فرا گیریم؛ به تنهایی فن هم نیست که مانند کشتی و نجاری با تمرین و شاگردی ومهارت به مرحله پهلوانی و استادکاری برسیم؛ و از طرف دیگر فقط هنر هم نیست که مانند نقاشی بنشینیم و آرزوها و تخیلاتخود را بر بوم و صفحه نقاشی ترسیم کنیم و مورد ستایش قرار بگیریم؛ ترجمه مجموعه ای از هر سه اینهاست؛ هم علم است که به آموزش نیاز دارد، و هم فن است که لازمهاش تمرین و ممارست است و هم هنر است که بیمایه فطیر است». (طوسی، 1369، ص 169) اما مطلب مهمتر آنکه: اساسا ترجمه، امرى است مشکل که حتى گفتهاند از تألیف هم دشوارتر مىباشد زیرا مترجم دربند افکار و عواطف و خیال مؤلف مقید مى گردد.(سیدی، 1370 ). اینجاست که برخی مؤلفه دومی را نیز در تعریف یک ترجمه خوب وارد کرده اند: «ترجمه عبارت است از نزدیکترین معادل زبان مورد ترجمه، اول از جهت مفهوم و بعد از لحاظ سبک». «نایدا» (صفارزاده، 1369، ص 22).