الگوی پایداری در معماری مسکونی

معماری پایدار موضوعی است که گویا تمام معماران معاصر ایرانی آن را به فراموشی سپرده اند و با شنیدن اصطلاح معماری پایدار گمان میکنند که این نوع معماری ریشه در تفکرات معماران اروپایی داشته است.این در حالی است که تنهاچندین دهه بیشتر نیست که معماران آمریکایی و اروپایی توجه مبذولی به معماری پایدار داشته اند. هنگامی که صحبت از معماری پایدار میشود ، ذهن همگان به سمت معماری سبز میرود و این گونه تصور میشود که منظور ازمعماری پایدار همان معماری سبز است.محور معماری سبز ، محیط زیست است ؛ در حالیکه معماری پایدار به انسان و محیطزیست توجه دارد و تنها تمرکز آن بر روی ساخت و ساز نیست.معماری پایدار فلسفه معماری است که به جنبه های اقتصادی واجتماعی و فرهنگی به طور همزمان تجه دارد در حقیقت با این نوع معماری ، طبیعت را به داخل خانه هایمان دعوت میکنیم.معماری سنتی ایران چه در بخش مسکونی و چه در بخش غیر مسکونی و همینطور تلفیق این دو در سطح وسیع تری به نام شهر، د ارای ویژگی های منحصر به فردی است که ضمن توجه به مسایل زیباشناختی و حفظ محیط زیست پاسخگوی نیاز های اقلیمی هر منطقه نیز بوده است . فنون و قواعد به کار رفته در این معماری، بسیاری از مفاهیم نوین در عرصه معماری پای دار را در خود به وضوح دارد که این مقاله به بررسی این مفاهیم در معماری مسکونی ایرانی میپردازد

کلیدواژه ها:

معماری مسکونی ، توسعه پایدار ، اقلیم ، معماری سنتی ایران