بررسی شاخص های پایداری اجتماعی در آپارتمان نشینی

آپارتمان نشینی به عنوان پدیده ای نوین در جوامع شهری، چه در کشورهای در حال توسعه و چه در کشورهای توسعه یافته سبک زندگی مردم را تغییر داده است. امروزه به علت جبر زندگی و تک بعدی نگری و اصل قرار گرفتن اقتصاد، بسیاری از ارزشهایانسانی، اجتماعی، و فرهنگی نادیده گرفته می شود. پایداری اجتماعی مستلزم اقتصاد پایدار شهری، محیط زیست پایدار شهری، زندگی پایدار شهری و دیگر ابعاد پایداری است که در مجموع منظور از پایداری اجتماعی همبستگی و یکپارچگی اجتماعی، کار و درآمد مناسب، اکوسیستم پایدار، دسترسی به مسکن مناسب و با کیفیت، شأن شهروندی و مشارکت در امور امنیت و رفاه (در ابعادگوناگون) ، برابری و تعادل فضایی، دسترسی به امکانات و خدمات موردنیاز و غیره.. است. توانایی یک جامعه در دنبال کردن ابعاد پایداری، تا حدود زیادی به توانایی اجتماع یعنی مردم، نهادها و اوضاع جغرافیایی و بوم شناختی آن جامعه بستگی دارد. آپارتماننشینی و انتشار دیدگاه منفی نسبت به آنها به عنوان مراکز ناهنجاریهای اجتماعی این فضاها را نه تنها به تعامل اجتماعی و گروهیمیان شهروندان تبدیل نکرده است بلکه این امر منجر به انزوا و بیگانگی، عدم حس همسایگی و تعلق به مکان شده است. اما از سوی دیگر جنبه های مثبت همچون مشارکت در امور ساختمان، امنیت، کاهش هزینه ها و ... موجب شده که بسیاری از مردم تمایل به آپارتمان نشینی داشته باشند، در این تحقیق با استفاده از روش توصیفی کیفی، شاخص های پایداری اجتماعی از جمله حس تعلق به مکان، امنیت، مشارکت، دسترسی و... در ارتباط آن را با زندگی آپارتمان نشینی را مورد بررسی قرار داده است

کلیدواژه ها:

پایداری ، پایداری اجتماعی ، آپارتمان نشینی